Ο "μη γραμμικός" πόλεμος του Πούτιν και η πανωλεθρία της Δύσης

Ο ρωσικός στρατηγικός στόχος έρχεται κατ 'ευθείαν από τον δέκατο ένατο αιώνα με το αυτοκρατορικό όραμα του όσον αφορά τις σφαίρες επιρροής, αλλά χρησιμοποιεί πλήρως εκσυγχρονισμένες πολιτικές και τεχνικές για να επιτύχει τους στόχους.

Αυτό είναι ένα νέο επιστημονικής φαντασίας με τίτλο "Χωρίς τον Ουρανό"που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο στο περιοδικό "Ruspioner". Αναφέρεται σε μια σύγκρουση στο εγγύς μέλλον, με απίθανα περιγράμματα: "ήταν ο πρώτος μη γραμμικός πόλεμος", γράφει ο συγγραφέας Νατάν Ντουμποβίτσκι. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το ψευδώνυμο του Βλαντισλάβ Σουρκόφ, ένα επιχειρηματίας γεννημένος στην Τσετσενία, υπεύθυνος για την έννοια της "ελεγχόμενης δημοκρατίας" και το πρόσωπό του είναι ψηλά στην λίστα των κυρώσεων από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, ως αποτέλεσμα της προσάρτησης της Κριμαίας.

Αυτός ο "μη γραμμικός" πόλεμος είναι που εφαρμόζει το Κρεμλίνο στην Ουκρανία και έχει φέρει την αταξία στις γραμμές του στρατοπέδου των Δυτικών. Ο "μη γραμμικός πόλεμος" που διεξάγεται στην Ουκρανία, ο οποίος συνδυάζει την απόλυτη δύναμη, την παραπληροφόρηση, την πολιτική και οικονομική μόχλευση, και τις μυστικές επιχειρήσεις, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι τα ρωσικά μέσα της επιλογής στο μέλλον.

Μεταξύ Δύσης και Ανατολής, υπάρχουν περισσότεροι χρόνοι. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι τόσο στο απώτερο παρελθόν, όσο και στο εγγύς μέλλον, έτσι ώστε οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι να εμφανίζονται να έχουν "κολλήσει" πνευματικά κάπου στα τέλη του εικοστού αιώνα. Ο ρωσικός στρατηγικός στόχος που έρχεται κατ 'ευθείαν από τον δέκατο ένατο αιώνα με το αυτοκρατορικό όραμά του όσον αφορά τις σφαίρες επιρροής, είναι η επιστροφή του "Μεγάλου Παιχνιδιού", σε έναν κόσμο που πιστεύεται ότι συνολικά "η γεωγραφία εκδικείται", σύμφωνα με το βιβλίο "The Revenge of Geography - What the Map Tells Us About Coming Conflicts and the Battle Against Fate" του Αμερικανού δοκιμιογράφου Ρόμπερτ Καπλάν. Μια κοσμοθεωρία στην οποία επικρατεί το μηδενικό άθροισμα, όπως στο σκάκι, αν κάποιος κερδίζει, ο άλλος χάνει κατ 'ανάγκην.

Αυτό που προκαλεί τώρα μεγάλη σύγχυση είναι ότι για την επίτευξη αυτού του στόχου το Κρεμλίνο χρησιμοποιεί την πολιτική τεχνική του προβαδίσματος - και της πρωτοπορίας.

Συνδυάζει συνεχώς μια ποικιλία από τρόπους, παίζοντας περίτεχνα χωρίς ποτέ να δίνει την εντύπωση να ευνοεί οποιοδήποτε σκορ στην βαθμολογία για το νικητή και τον ηττημένο: στρατιωτικές πόζες με ασκήσεις πάνω στα σύνορα, συγκαλυμμένη δράση με αποστολή ειδικών δυνάμεων, διπλωματικό άνοιγμα με συνομιλίες στη Νορμανδία και το Μινσκ με την πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας, ανθρωπιστική δράση με την αποστολή του κομβόι των φορτηγών, χρήση "proxy" με τους "εθελοντές" οι οποίοι αγωνίζονται με τους αυτονομιστές, οικονομικός εκβιασμός με την προμήθεια του φυσικού αερίου, με το μποϊκοτάζ των γεωργικών προϊόντων της ΕΕ, με τα συμβόλαια στρατιωτικών προμηθειών, ο πόλεμος των μέσων ενημέρωσης με τη χρήση και πλήρη εμπέδωση της εγχώριας κοινής γνώμης, με την πολιτική επιρροή στους αυτονομιστές και την άκρα δεξιά στην Δυτική Ευρώπη, με την πολιτικο-στρατιωτική δράση στο πεδίο σύγκρουσης όπου οι οδηγίες έρχονται απευθείας από το πίσω μέρος, σύμφωνα με την αμερικανική έννοια που εφευρέθηκε για τον πόλεμο στη Λιβύη.

Ο "μη γραμμικός" πόλεμος αναγκάζει τη Δύση να αναθεωρήσει τις παλιές ιδέες της, όπως η ειρήνη, η κρίση και ο πόλεμος. Τώρα αυτές υπάρχουν ταυτόχρονα, αλλά όχι στον ίδιο τομέα.

Δυτικοί θεωρητικοί μιλούν για "υβριδικό πόλεμο". Η ιδέα υπερασπίστηκε ιδιαίτερα από το Γάλλο Ζεν Μαρί Γκουχένο, πρόεδρος της Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων, η οποία ήταν η υπεύθυνη επιτροπή άμυνας για την σύνταξη και της"Λευκή Βίβλου 2013" της Γαλλίας. Ο πρώην Βοηθός Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών αναφέρει εκεί την έννοια των "υβριδικών απειλών", αλλά η ανησυχία του επικεντρώθηκε σε αυτό που παρατήρησε στο ισλαμικό κράτος στη Συρία και το Ιράκ, και λιγότερο για τις κρατικές στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις, όπως είναι η Ρωσία.

Αν οι διπλωμάτες και οι στρατηγοί της Δύσης διαβάσουν λίγο ρωσική επιστημονική-φαντασία, μπορούν πιο εύκολα να κατανοήσουν τις δημοσιεύσεις του Αρχηγού του Επιτελείου του Ρωσικού Στρατού, στρατηγού Βαλερί Γεράσιμοφ. Σε ένα πιασάρικο άρθρο του για "την αξία της επιστήμης στην πρόβλεψη", που δημοσιεύθηκε το Φεβρουάριο του 2013 στο κορυφαίο ρωσικό στρατιωτικό περιοδικό "Military-Industrial Kurier", ο Ρώσος στρατιωτικός περιγράφει για τις αρνητικές επιδράσεις της στρατηγικής ειλικρίνειας της χώρας του έως τώρα. Μαθαίνοντας από τη δυτική επέμβαση στη Λιβύη το 2011, υποστηρίζει "τη χρήση ειδικών δυνάμεων και της εσωτερικής αντιπολίτευσης για να δημιουργηθεί ένα μόνιμο επιχειρησιακό μέτωπο σε όλη την επικράτεια του κράτους του εχθρού" .

Ο Ρώσος στρατηγός διαπίστωσε ότι "ο ρόλος των μη στρατιωτικών μέσων για την επίτευξη των πολιτικών και των στρατηγικών στόχων έχει αυξηθεί και σε πολλές περιπτώσεις έχει υπερβεί την απόδοση της δύναμης των όπλων". Ο ίδιος καταλήγει ότι "ανεξάρτητα από τη δύναμη του εχθρού, πάντα θα υπάρχουν τρωτά σημεία και αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν επαρκή μέσα για να τον εμποδίσουν".

Επικαλούμενος πολλούς Ρώσους συγγραφείς του παρελθόντος, ο στρατηγός Γεράσιμοφ μας θυμίζει ότι οι ρωσικές στρατιωτικές ακαδημίες στρατηγικής ήταν από τις φωτεινότερες του εικοστού αιώνα. Φαίνεται να έχουν παραμείνει καλά διατηρητέες μέχρι τις μέρες μας.

http://www.fox2magazine.net/
http://dia-kosmos.blogspot.gr/