Αλεξάντερ Ντούγκιν

Η βασική παρατήρηση είναι πως ο Β. Πούτιν είναι ένας «statesman» του παλιού καλού αμερικανικού τρόπου του «πράττειν», δηλαδή είναι ρεαλιστής και πρακτικός, δεν είναι τυχαίο πως είναι φίλος με τον Χένρι Κίσινγκερ με τον οποίο ανταλλάσσει απόψεις για διεθνή ζητήματα.

To κρυμμένο μήνυμα Βλ. Πούτιν στον Ομπάμα με την αποπομπή (;) Ντούγκιν

Το βάθος της γεωπολιτικής σκέψης και στρατηγικής ικανότητας του Βλαδίμηρου Πούτιν ουδείς το αμφισβητεί επί της ουσίας, κάτι το οποίο μπορεί να αποδειχθεί και από μία λίγο βαθύτερη ανάλυση του τι ακριβώς σηματοδοτεί η παύση του γνωστού γεωπολιτικού διανοητή, Αλεξάντερ Ντούγκιν, από την καθηγητική του έδρα στο πανεπιστήμιο της Μόσχας.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Πριν επιχειρήσουμε να αναλύσουμε το τι θα μπορούσε να συμβαίνει στη Μόσχα αναφορικά με τον Α. Ντούγκιν να διευκρινίσουμε για ακόμα μία φορά κάποια θέματα τα οποία διάφοροι «στρατηγιστές» και όψιμοι γεωπολιτικοί αναλυτές φαίνεται και να μην γνωρίζουν, αλλά και να παρεξηγούν:

Πρώτον, o Ντούγκιν ΔΕΝ είναι Έλληνας άρα κάθε «κατηγορία» περί «πράκτορος» της Άγκυρας, των Τούρκων κ.λπ. εναντίον των Ελλήνων και υπέρ των Τούρκων μόνο θυμηδία προκαλεί.

Δεύτερον, ο συγκεκριμένος, είναι ένας άνθρωπος του χώρου της διανόησης, του οποίου το έργο – το οποίο είναι πολυσχιδές – θα πρέπει κάποιος να γνωρίζει σε βάθος, ώστε να είναι σε θέση να εκτοξεύσει τους αφορισμούς του, χωρίς να κινδυνεύει να εκτεθεί, διότι υπάρχουν τουλάχιστον αρκετοί που γνωρίζουν έστω τις βασικές θέσεις του Ρώσου καθηγητή.

Προσοχή, με το σχόλιο αυτό δεν υποστηρίζουμε τις θέσεις του Α. Ντούγκιν, απλά επισημαίνουμε το πολύ απλό μεθοδολογικό αξίωμα που αναφέρει πως για να κρίνεις κάποιον -ειδικά ακαδημαϊκό- καλό θα ήταν να γνωρίζεις το έργο του. Φυσικά οι θέσεις του από τη στιγμή που τις δημοσιεύει τίθενται πάντα στη βάσανο της δημόσιας κριτικής… της δίκαιης κριτικής όμως, όχι της «κριτικής» που… απονέμει «ταμπέλες» χωρίς να κοιτά την ουσία των πραγμάτων.

Ας περάσουμε τώρα στην ουσία της υπόθεσης, αναφορικά με τον «φιλοτουρκισμό» του Ρώσου καθηγητή και την «αποπομπή» από την έδρα του. 

Σε γενικές γραμμές οποιοσδήποτε έχει μελετήσει τις απόψεις του Α. Ντούγκιν θα καταλήξει σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα από αυτά που του καταλογίζονται:

Πράγματι, ο Ντούγκιν ζητάει την συμμαχία των Τούρκων με τους Ρώσους και των τουρκόφωνων αλλά και των μουσουλμάνων στη Ευρασίας, διότι θεωρείται ως ένας από τους πατέρες του σύγχρονου «Ευρασιατικού» κινήματος της μοντέρνας Ρωσίας.

Στην Ευρασία λοιπόν δεν υπάρχουν μόνο οι Ορθόδοξοι Ρώσοι, αλλά υπάρχουν μουσουλμάνοι, τουρκογενείς αλλά και Κινέζοι και Ινδοί. 

Γιατί όμως θέλει αυτή τη συμμαχία ο Α. Ντούγκιν;

Διότι, όπως και όλοι οι γεωπολιτικοί και γεωστρατηγικοί αναλυτές της Ρωσίας έχουν αποδεχτεί ως πραγματικότητα τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι κλασσικοί Αγγλοσάξονες γεωπολιτικοί τον κόσμο!

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία και με πολύ απλά λόγια, η Ρωσία θα μπορέσει να κυριαρχήσει στον πλανήτη εάν ελέγξει την Ευρασία, δηλαδή εάν δημιουργήσει τέτοιες συμμαχίες με τους υπόλοιπους… ενοίκους, μουσουλμάνους, Γερμανούς (δηλαδή Ευρωπαίους), Κινέζους και Ινδούς ώστε να «εκπαραθυρωθούν» από τις θέσεις τους στην Ευρώπη στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Ανατολική Ασία οι Αγγλοσάξονες (δηλαδή οι ΗΠΑ και οι Άγγλοι). Ομολογουμένως αυτό το σχέδιο είναι μία θεμιτή, υπό τη ρωσική γεωπολιτική οπτική, φιλοδοξία.

Αυτό όμως το οποίο δεν μας λένε οι διάφοροι «αναλυτές», είναι το τι ακριβώς πιστεύει ο καθηγητής για τη θέση της Ρωσίας μέσα σε αυτή τη συμμαχία και πιο συγκεκριμένα στη σχέση της Μόσχας με το τουρκικό στοιχείο.

Ας τους ενημερώσουμε λοιπόν πως ο Α. Ντούγκιν στην ουσία ζητάει την δημιουργία μίας Pax Russika στην Ευρασία και ειδικά σε σχέση με την Τουρκία υπάρχουν γραπτά του κυρίως προ του 2004 στα οποία επισημαίνει την ανταγωνιστική σχέση της Ρωσίας με το τουρκικό στοιχείο για εκατοντάδες λόγους που αφορούν από τα… Στενά έως και το Σιν Γιανγκ (Ουιγούροι, δυτική Κίνα)!

Ταυτόχρονα, είναι σαφής όταν επισημαίνει πως η «συμμαχία» αυτή αποτελεί στην ουσία μία «τακτική» κίνηση, έτσι ώστε να χτυπηθεί ο κυρίαρχος στόχος που είναι οι Αγγλοσάξονες. Μόλις λοιπόν οι Αγγλοσάξονες θα φύγουν από την περιοχή τότε το μέλλον των Τούρκων δεν θα είναι και τόσο ευοίωνο.

Το γεγονός πως ο Ντούγκιν είχε αναπτύξει σχέσεις με ιθύνοντες του ψευδοκράτους δεν είναι άγνωστο τουλάχιστον στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ».

Η προσπάθειά του είναι να αναπτύξει μία ευκαιριακή συμμαχία η οποία φυσικά στο τέλος θα έφερνε τους Τούρκους σε δύσκολη θέση αφού θα τους άφηνε μόνους τους απέναντι στη ρωσική αρκούδα.

Αυτό το φλερτ με την Τουρκία δεν βρίσκεται σε εξέλιξη και σήμερα με άξονα της εμπορικές σχέσεις ή λανθάνουμε; Τα χαμόγελα περισσεύουν σε κάθε συνάντηση του Ερντογάν με τον Πούτιν, ενώ δεν είναι και λίγοι οι αναλυτές που βλέπουν ομοιότητες ανάμεσα στα δυο καθεστώτα και το στιλ διακυβέρνησης… Αυτό εισαγωγικά, προτού ασχοληθούμε με την κριτική της στάσης Πούτιν στο θέμα και το κατά πόσον ο Ντούγκιν θυσιάστηκε…

Επίσης, θα έπρεπε να γνωρίζουν οι «ειδικοί» πως ο Α. Ντούγκιν έχει κάνει τις ίδιες προτάσεις ΚΑΙ στους Έλληνες;

Αυτούς φυσικά του πλησιάζει υπό το μανδύα του κοινού πολιτισμικού βυζαντινού παρελθόντος. Με άλλα λόγια ο Α. Ντούγκιν είναι πρώτα από όλα Ρώσος (θεμιτό και υγιές), γνωρίζει Ιστορία και διεθνείς σχέσεις (άρα και την έννοια της παραπλάνησης / deception), αλλά έχει και ένα στρατηγικό σχεδιασμό εφάμιλλο σε επίπεδο φιλοδοξιών με εκείνο της κλασσικής Αγγλοσαξονικής σχολής.

Το γεγονός πως έχει πλησιάσει τόσο τους Τούρκους όσο και τους Έλληνες καταδεικνύει, ότι στις Διεθνείς Σχέσεις υπάρχουν και ρεαλιστές πατριώτες και οι γνωστοί «χρήσιμοι ηλίθιοι», οι οποίοι είναι αναφανδόν υπέρ του ενός ή του άλλου βλέποντας τον κόσμο μαύρο ή άσπρο, όχι γκρίζο. Ο Ντούγκιν τη δουλειά του έκανε και μόνο εμείς στην Ελλάδα τον θεωρούμε είτε ως μεγάλος φίλο και διανοητή, είτε ως μεγάλο εχθρό και προδότη… Θέλει κάποια σοβαρότητα…

Κλείνοντας τη σύντομη αυτή ανάλυση θα καταθέσουμε την εκτίμησή μας, για ποιον λόγο ο Β. Πούτιν έπαυσε από την θέση του τον Α. Ντούγκιν:

Η βασική παρατήρηση είναι πως ο Β. Πούτιν είναι ένας «statesman» του παλιού καλού αμερικανικού τρόπου του «πράττειν», δηλαδή είναι ρεαλιστής και πρακτικός, δεν είναι τυχαίο πως είναι φίλος με τον Χένρι Κίσινγκερ με τον οποίο ανταλλάσσει απόψεις για διεθνή ζητήματα.

Άρα, η κίνηση αυτή είναι μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί με έναν διττό και άκρως ρεαλιστικό τρόπο:

Πρώτον, ο Ρώσος πρόεδρος στην ουσία στέλνει το μήνυμα στους Τούρκους και στον κάθε όψιμο Νεοθωμανό και Παντουρανιστή πως το «παιχνίδι» στην Ευρασία δεν παίζεται με τους όρους του Α. Ντούγκιν, αλλά κουμάντο κάνει ο ίδιος προσωπικά. Αυτό το αναφέρουμε όχι φυσικά γιατί ο Πούτιν ξημεροβραδιάζεται έχοντας στο νου του την αντιμετώπιση του… Τούρκου σίφουνα Νταβούτογλου, απλά επειδή στην Ελλάδα τείνουμε να θεωρούμε πως οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας έχει απαραιτήτως σχέση με εμάς.

Δεύτερον, το μήνυμα κυρίως απευθύνεται στην Ουάσιγκτον και κυρίως στους ρεαλιστές των ΗΠΑ που ίσως θα ήθελαν να οδηγήσουν την κατάσταση όχι σε έναν τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά σε μία νέα παγκόσμια διευθέτηση. Το μήνυμα του Πούτιν λέει πως η Ρωσία ΔΕΝ έχει μαξιμαλιστικές θέσεις – όμοιες με αυτές του Ντούγκιν – αναφορικά με την παρουσία των Αγγλοσαξόνων στην Ευρασία, όχι τουλάχιστον εάν οι κυβερνώντες στις ΗΠΑ δεν προσπαθήσουν να τραβήξουν το σχοινί αλλά να αναζητήσουν την ισορροπία και τη συνύπαρξη.

Εκτιμάται πως η σημειολογία της κίνησης του προέδρου Πούτιν εμπεριέχει υψηλά στρατηγικά υπονοούμενα ειδικά προς την Ουάσιγκτον, με το μήνυμα του να μην είναι άλλο από αυτό της συνδιαλλαγής, της συνεννόησης και της δημιουργίας μίας νέας συνεργατικής σχέσης, μέσα σε ένα μετά-μεταψυχροπολεμικό πλαίσιο.

Και δύο επισημάνσεις-ερωτήματα:

>Τι θα μας πουν οι διάφοροι «αναλυτές» εάν δούμε τον Α. Ντούγκιν να διορίζεται σε μία άλλη θέση ευθύνης στον ρωσικό μηχανισμό εξουσίας; Μήπως ότι ο Πούτιν άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να γίνει και αυτός «πράκτορας της Τουρκίας» μαζί με τον Ντούγκιν; Οι διεθνείς σχέσεις δεν εξελίσσονται με όρους «καλού – κακού», αλλά με όρους εθνικού συμφέροντος.

>Τελικά θα πρέπει να ακολουθήσουμε το «Ευρασιατικό» μοντέλο της Ρωσίας, ή μήπως αυτό σημαίνει πως στην ουσία για άλλη μία φορά θα καταλήξουμε «σύμμαχοι» με την Τουρκία υπό την επίβλεψη της Ρωσίας αυτή τη φορά, όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ με τις ΗΠΑ;

Αλήθεια η Ελλάδα αντί να τρέχει πίσω από τον κάθε Άγγλο-Γάλλο-Πορτογάλο και να αναλύει κινήσεις μέσω μίας ημιμαθούς ελληνοκεντρικής αρχοντοχωριάτικης λογικής του παραλόγου, δεν θα ήταν καλύτερα να δημιουργήσει μία εθνική στρατηγική για την Ελλάδα και τον έθνος μας;

Ως πότε θα κυνηγάμε ανεμόμυλους.