Βαλκάνια και Τουρκία στις αρχές του αιώνα, από τον ΕΒΡΑΙΟ Κρίστιαν Ρακόφσκι..

Η «σοσιαλιστική» προπαγάνδα των Τραπεζιτών στα Βαλκάνια και την Τουρκία το 1912

Η άποψη του Τραπεζικού Κέντρου του Λονδίνου (της Αριστεράς) για τον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, τα Βαλκάνια και την Τουρκία στις αρχές του αιώνα, από τον Κρίστιαν Ρακόφσκι..

Εισαγωγή:

Ο «επαναστάτης»- Πράκτορας, Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ- Αλεξάντρερ Πάρβους, βρισκόταν στην Κωσταντινούπολη από το 1909, και ήταν χορηγός τόσο του Ρακόφσκι όσο και της «Φεντερασιόν» του Αβραάμ Μπεναρόγια που ιδρύθηκε το 1909, την επαύριον των απεργιακών αγώνων που ακολούθησαν την ανακήρυξη του οθωμανικού συντάγματος από τους Νεότουρκους.

Ο Ρακόφσκι παρότι «κομμουνιστής» υποστήριξε την εθνικιστική εξέγερση του Ϊλιντεν. Το 1912 ζει στο κτήμα, που κληρονόμησε από τον πατέρα του (μαζί με 40.000 δολλάρια ΗΠΑ), στην Μανγκάλια στη Ρουμανία, όπου φθάνει ο παλιός φίλος συνεκδότης και σύντροφος του Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ-Πάρβους, κος Λεβ Νταβίντοβιτς Μπρόνσταϊν- Τρότσκι, σαν πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας του Κιέβου Kievskaya Mysl,για την οποία εργαζόταν ο Τρότσκι σαν ανταποκριτής.

Ο Ρακόφσκι ήταν ανταποκριτής της L’Humanité.(Και οι δύο στις ανταποκρίσεις τους ανησυχούσαν για την τύχη του «μακεδονικού λαού»!!!!).

Το 1909 ο ΕΒΡΑΙΟΣ Τρότσκι είχε δημοσιεύσει και ανάλυση για τους Νεότουρκους μετά από συνεννόηση με τον Παρβους. Η απόφαση της Kievskaya Mysl για την αποστολή του Τρότσκι ελήφθη τον Σεπτέμβριο του 1912!!!!. (ΕΒΡΑΙΟΣ Ο Τρότσκυ με τον ΕΒΡΑΙΟ Πάρβους αγόρασαν το 1905 την «Rossiiskaya Gazeta» και την έφθασαν να πουλάει 500,000 φύλλα) .

Tο 1938 o Ρακόφσκι αποκάλυψε στην ανάκριση,(NKVD), ότι ο Τρότσκι κατά την παραμονή του στα Βαλκάνια, αναμίχθηκε στη συνωμοσία για τη δολοφονία του δούκα Φερδινάνδου.

Μανιφέστο των Σοσιαλιστών της Τουρκίας και των Βαλκανίων: 12 Οκτωβρίου 1912

Του ΕΒΡΑΙΟΥ Κρίστιαν Ρακόφσκι

Προς τον εργαζόμενο λαό των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας! – Προς την Εργατική Διεθνή! – Προς την κοινή γνώμη!

Ο πόλεμος είναι προ των θυρών μας. Όταν θα δημοσιεύονται αυτές οι γραμμές, θα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, γεγονός. Αλλά εμείς, οι σοσιαλιστές των βαλκανικών χωρών και της Εγγύς Ανατολής, που επηρεαζόμαστε πιο άμεσα από τον πόλεμο, δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να σαρωθούν από το κύμα του σοβινισμού. Υψώνουμε ακόμη πιο δυνατά τις φωνές μας ενάντια στον πόλεμο και καλούμε τις μάζες των εργατών και των αγροτών από κοινού με όλους τους ειλικρινείς δημοκράτες να ενωθούν μαζί μας ενάντια στην πολιτική της αιματηρής βίας, η οποία αφήνει πίσω της τις πιο καταστροφικές συνέπειες, στην αντίληψή μας της διεθνούς αλληλεγγύης.

Το ΕΒΡΑΪΚΟ προλεταριάτο των Βαλκανίων δεν έχει τίποτα να κερδίσει απ’ αυτή την περιπέτεια, επειδή τόσο οι ηττημένοι όσο και οι νικητές θα αντιμετωπίσουν μιλιταρισμό, γραφειοκρατία, πολιτική αντίδραση και οικονομική κερδοσκοπία, με τα συνηθισμένα τους επακόλουθα τους βαρείς φόρους και τις αυξήσεις των τιμών, την εκμετάλλευση και την απόλυτη μιζέρια, να υψώνονται ακόμη ισχυρότερα και πιο αλαζονικά πάνω σε σωρούς από πτώματα και ερείπια.

Στην περίπτωση που εξέλθουν νικήτριες από τη σύγκρουση και η Οθωμανική Αυτοκρατορία γίνει αντικείμενο διαμελισμού, η μερίδα του λέοντος, δηλαδή οι πλουσιότερες οικονομικά περιοχές και τα πιο σημαντικά στρατηγικά σημεία, θα γίνουν βορά στις μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις, που αποσπούν εδάφη στην Ανατολή κομμάτι-κομμάτι.

Η Αυστρία στη Θεσσαλονίκη, η Ρωσία στο Βόσπορο και την Ανατολική Ανατολία, η Γερμανία να κατέχει την υπόλοιπη Ανατολία και η Ιταλία τη νότια Αλβανία – αυτός θα είναι πιθανόν ο χάρτης της Ανατολής μετά την τελική πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

(Προσοχή! Το σχέδιο του Τραπεζικού κέντρου του Λονδίνου, ήταν η δημιουργία υπό αυστριακή προστασία του «Μακεδονικού κράτους» που θα εδιοικήτο από τους Ντονμέ Εβραίους της Θεσσαλονίκης και στο οποίο θα εγκαθίσταντο οι Ασκενάζι της Αυστρουγγαρίας.)

Έτσι, την ημέρα που θα πέσουν στη μέγγενη των Δυνάμεων, τα βαλκανικά κράτη θα χάσουν την ανεξαρτησία τους. Η πολιτική και δημόσια ελευθερία του λαού θα καταστραφεί από το μιλιταρισμό και τη μοναρχική απολυταρχία, οι οποίες, ενισχυμένες από τη νίκη τους επί των Τούρκων, θα απαιτήσουν νέες πιστώσεις για τους στρατούς τους καθώς και νέα προνόμια για τους ηγεμόνες τους. Και μετά από αυτές τις σκληρές δοκιμασίες, οι εθνικοί αγώνες μεταξύ των λαών δεν θα έχουν τελειώσει. Θα γίνουν ακόμα πιο σκληροί, καθώς ο κάθε λαός θα επιδιώκει την ηγεμονία.

Μια νικήτρια Τουρκία θα έχει ως αποτέλεσμα την υποτροπή του θρησκευτικού φανατισμού και του μουσουλμανικού σοβινισμού -το θρίαμβο της πολιτικής αντίδρασης- την απώλεια των λίγων βελτιώσεων που αποκτήθηκαν με το τίμημα τόσων πολλών θυσιών στην εσωτερική διακυβέρνηση της χώρας. 

Επιπλέον, θα φέρει το θρίαμβο του αυστριακού και ρωσικού ιμπεριαλισμού, που θα εμφανιστούν ως σωτήρες των ηττημένων βαλκανικών δυνάμεων, ώστε να επεκτείνουν τα ιδιοτελή τους προτεκτοράτα στους ρημαγμένους λαούς.

Για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο, οι εθνικιστές των βαλκανικών κρατών επικαλούνται την αναγκαιότητα της πραγματοποίησης της εθνικής τους ενότητας, ή τουλάχιστον την απόκτηση πολιτικής αυτονομίας για τους συμπατριώτες τους υπό τουρκική κυριαρχία. Δεν είναι τα σοσιαλιστικά κόμματα που αντιτίθενται στην πραγματοποίηση της πολιτικής ενότητας των στοιχείων του κάθε έθνους.

Το δικαίωμα των εθνοτήτων στην αυτόνομη ζωή είναι άμεση συνέπεια της πολιτικής και κοινωνικής ισότητας και της εξάλειψης όλων των προνομίων λόγω τάξης, κάστας, φυλής ή θρησκείας, που απαιτεί η Εργατική Διεθνής. Αλλά θα πραγματοποιηθεί αυτή η ενότητα μέσω του διαμελισμού των πληθυσμών και των εδαφών της Τουρκίας μεταξύ των μικρών βαλκανικών κρατών;

Θα έχουν την εθνική τους ενότητα οι Τούρκοι που θα βρίσκονται πλέον υπό βουλγαρική, σερβική ή ελληνική κυριαρχία; 

Θα πραγματοποιήσουν την εθνική τους ενότητα οι Σέρβοι του Νόβι Πάζαρ και της Παλιάς Σερβίας, οι Βούλγαροι, οι Έλληνες, οι Αλβανοί της Μακεδονίας, τους οποίους ο διαμελισμός θα θέσει τελικά υπό το ζυγό της Αυστρίας ή της Ιταλίας; 

Οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι της Ανατολικής Ανατολίας, οι Τούρκοι, οι Έλληνες και οι Βούλγαροι του βιλαετιού της Αδριανούπολης, που ίσως γίνουν βορά της Ρωσίας;

Η μπουρζουαζία και ο εθνικισμός είναι αδύνατο να δημιουργήσουν αληθινή και διαρκή εθνική ενότητα. Ό, τι μπορεί να δημιουργηθεί από έναν πόλεμο μπορεί να καταστραφεί από έναν άλλο πόλεμο.

Η εθνική ενότητα, που θεμελιώνεται στην υποδούλωση των εθνικών στοιχείων άλλων φυλών, φέρει μέσα της ένα προπατορικό αμάρτημα, το οποίο θα την απειλεί συνέχεια. Ο εθνικισμός αλλάζει μόνο τα ονόματα των δυναστών και το βαθμό της καταπίεσης, αλλά δεν τα εξαλείφει. Μόνο η πολιτική δημοκρατία με αληθινή ισότητα για κάθε στοιχείο, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας ή τάξης, μπορεί να δημιουργήσει πραγματική εθνική ενότητα.

Το εθνικιστικό επιχείρημα αποτελεί, στην πραγματικότητα, μόνο μια πρόφαση για τις βαλκανικές κυβερνήσεις. Το πραγματικό κίνητρο της πολιτικής τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά η τάση για οικονομική και εδαφική επέκταση, που χαρακτηρίζει όλες τις χώρες που προχωρούν στην καπιταλιστική παραγωγή. Οι γείτονες της Τουρκίας επιδιώκουν απ’ αυτήν τα ίδια προνόμια όπως και οι Μεγάλες Δυνάμεις, που κρύβονται πίσω από τα μικρά κράτη: θέλουν αγορές για τα αγαθά τους, για την επένδυση των κεφαλαίων τους και για την απασχόληση του προσωπικού της γραφειοκρατίας που πλεονάζει ως προς τις ανάγκες των γραφείων της μητρόπολης.

Αλλά αν τονίζουμε τη βαρύνουσα ευθύνη των βαλκανικών κρατών για τον επερχόμενο πόλεμο, όπως επίσης και στο παρελθόν όταν εμπόδισαν τον εσωτερικό μετασχηματισμό της Τουρκίας, και αν κατηγορούμε την ευρωπαϊκή διπλωματία, που ποτέ δεν θέλησε να δει σοβαρές μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία, για διπροσωπία, δεν θέλουμε με κανένα τρόπο να μειώσουμε τις ευθύνες των ίδιων των τουρκικών κυβερνήσεων. Τις αποκηρύσσουμε κι αυτές στον πολιτισμένο κόσμο, στο λαό της αυτοκρατορίας και ιδιαίτερα στις μουσουλμανικές μάζες χωρίς τη βοήθεια των οποίων δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους.

Επικρίνουμε το τουρκικό καθεστώς για την πλήρη απουσία αληθινής ελευθερίας και ισότητας για τις εθνότητες -την απόλυτη έλλειψη ασφάλειας και εγγύησης της ζωής, ή των δικαιωμάτων και των υπαρχόντων των πολιτών- τη μη ύπαρξη δικαιοσύνης και μια καλά οργανωμένης και αμερόληπτης διοίκησης. Έχει διατηρήσει ένα σύστημα με τους βαρύτερους και πιο δυσανεκτικούς φόρους. 

Έκλεισε τα αυτιά της σε όλα τα αιτήματα για μεταρρύθμιση για τους μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους εργάτες και αγρότες. Υποστήριξε ένοπλους φεουδάρχες και νομαδικές φυλές ενάντια σε ανυπεράσπιστους γεωργούς. Με την παροιμιώδη τους αδράνεια οι τουρκικές κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την αθλιότητα, την αμάθεια, την αποδημία και τη ληστεία, και τις πολυάριθμες σφαγές στην Ανατολία και τη Ρωμυλία [ευρωπαϊκό τμήμα], με μια λέξη, την αναρχία η οποία λειτουργεί σήμερα σαν πρόσχημα για την επέμβαση και τον πόλεμο.

Η ελπίδα ότι το νέο καθεστώς θα έβαζε τέλος στο παρελθόν εγκαινιάζοντας μια νέα πολιτική έχει συντριβεί.

Οι διαδοχικές νεοτουρκικές κυβερνήσεις δεν συνέχισαν μόνο τα σφάλματα του παρελθόντος• χρησιμοποίησαν το κύρος και το γόητρο ενός ψευδούς κοινοβουλευτισμού που παραχωρήθηκε στην Τουρκία έτσι ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί ένα σύστημα αποεθνικοποίησης και καταπίεσης, και υπερβολικού γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού, το οποίο θα καταπνίξει τα δικαιώματα των εθνοτήτων και τα αιτήματα των εργαζόμενων μαζών.

Οι άνδρες του νέου καθεστώτος ξεπέρασαν επίσης σε συγκεκριμένες απόψεις το παλιό, το οποίο είχε αναγάγει τη συστηματική δολοφονία των πολιτικών του αντιπάλων σε σύστημα διακυβέρνησης.

Αλλά αναγνωρίζουμε ότι ο λαός -και μόνο ο λαός- έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη ζωή του. Στον πόλεμο τον οποίο αποκηρύσσουμε με όλες μας τις δυνάμεις ως τρόπο για την επίλυση πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων, αντιπαραθέτουμε τη δράση των συνειδητοποιημένων και οργανωμένων μαζών.

Στα αιματοβαμμένα ιδανικά των εθνικιστών, που θα θυσιάσουν τις ζωές των λαών τους με τον πόλεμο και θα παζαρέψουν τα δικαιώματα και τα εδάφη τους, απαντούμε επιβεβαιώνοντας την επιτακτική ανάγκη, που ήδη διακηρύχθηκε από τη Διαβαλκανική Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη του Βελιγραδίου το 1909, της στενής σύνδεσης όλων των λαών των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής χωρίς διάκριση φυλής ή θρησκείας.

(Σημ. Η βαλκανική Ομοσπονδία της 3ης Διεθνούς ,του ΚΚΕ, και του ΕΒΡΑΙΟΥ ΤΙΤΟ.)

Χωρίς μια τέτοια ομοσπονδία των λαών της Ανατολικής Ευρώπης, η εθνική τους ενότητα δεν θα είναι ούτε δυνατή ούτε διαρκής. Δεν θα υπάρξει ταχεία οικονομική και κοινωνική πρόοδος, επειδή η ανάπτυξή τους θα απειλείται συνέχεια από τη συνεχή επανάκαμψη της εσωτερικής αντίδρασης και της ξένης κυριαρχίας.

Όσον αφορά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ιδιαίτερα, θεωρούμε ότι μόνο η ριζική μεταρρύθμιση των εσωτερικών της σχέσεων μπορεί να επαναφέρει την ειρήνη και τις κανονικές συνθήκες ζωής, θα αποκρούσει την ξένη επέμβαση και τον κίνδυνο πολέμου και επιτέλους θα κάνει δυνατή μια δημοκρατική βαλκανική ομοσπονδία.

Το τουρκικό καθεστώς δεν θα μπορέσει να λύσει το πρόβλημα των εθνοτήτων με τις προσπάθειες να αναβιώσει σχέδια ηλικίας μισού αιώνα, που κληρονομήθηκαν από μια κοντόφθαλμη γραφειοκρατία, αλλά παραχωρώντας πραγματική ισότητα, παραχωρώντας πλήρη αυτονομία στις εθνότητες για τους πολιτιστικούς τους θεσμούς -σχολεία, εκκλησίες κ.λ.π.- και εγκαθιδρύοντας τοπική διακυβέρνηση (αυτοδιοίκηση) στις περιφέρειες, τις επαρχίες και τις κοινότητες, με αναλογική εκπροσώπηση των εθνικών ομάδων και των κομμάτων, με ισότητα των γλωσσών.

Μόνο μια διοίκηση στην οποία θα αντιπροσωπεύονται οι διάφορες εθνικές ομάδες της αυτοκρατορίας θα παράσχει τις απαραίτητες εγγυήσεις αμεροληψίας. Μόνο η αγροτική μεταρρύθμιση, η φορολογική μεταρρύθμιση, η κοινωνική νομοθεσία και οι εγγυήσεις των δικαιωμάτων συνάθροισης και δημιουργίας συλλόγων θα παράσχουν στις μουσουλμανικές εργατικές και αγροτικές μάζες ένα ελάχιστο επίπεδο ικανοποίησης που θα τις συνδέσει με το νέο καθεστώς.

Η λύση των μεγάλων προβλημάτων που ταλαιπωρούν τους πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα εγγυηθεί την εθνική ασφάλεια των Μουσουλμάνων και θα τους δώσει τη δυνατότητα ειρηνικά να στρέψουν την προσοχή τους στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική τους ανάπτυξη.

Αυτό είναι το πρόγραμμα για την υλοποίηση του οποίου επικαλούμαστε, όχι μόνο τη συνεργασία του προλεταριάτου των Βαλκανίων, αλλά και του διεθνούς σοσιαλισμού επίσης.

Αντιμαχόμενοι τη φιλοπόλεμη πλημμυρίδα που εξαπολύθηκε από τις κυβερνήσεις και το σοβινιστικό τύπο, παλεύοντας ενάντια σε συναισθήματα που εμφυτεύθηκαν και καλλιεργήθηκαν από μια στρεβλή εκπαίδευση με προδιάθεση να ευνοεί την πάλη μεταξύ των εθνοτήτων και την ταξική κυριαρχία, δεν θα παραλείψουμε να εκπληρώσουμε το καθήκον μας της διεθνούς αλληλεγγύης. Στην πραγματικότητα, είμαστε απλώς προφυλακές, επειδή ο πόλεμος στα Βαλκάνια θέτει τη γενική ειρήνη υπό άμεσο κίνδυνο.

Κάτω ο πόλεμος!

Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη των λαών!

Οι Σοσιαλιστές ΕΒΡΑΙΟΙ της Τουρκίας και των Βαλκανίων

Σημείωση 1. 

Ο Χρίστο ή Κριστιάν Ρακόφσκι ,Кръстьо Георгиев Станчев γεννήθηκε το 1873 κοντά στο Κοτέλ ,την κοιτίδα της εβραϊκής πολιτικής δραστηριότητας , εκτός Θεσσαλονίκης, στα βόρεια Βαλκάνια. Το πραγματικό του όνομα ηταν Χαίμ.(Chaim).

Ήταν γιος του εμπόρου Γκίοργκι Στάντσεβ και από την Εβραία μητέρα του, ήταν ανιψιός του Кръстьо Георгиев Станчев, που έγινε γνωστός σαν Γκεόργκι Στόικοφ Ρακόφσκι. Που όμως όταν γεννήθηκε τον ονόμασαν Σαμπί (Sabi), που είναι εβραϊκό όνομα, και το οικογενειακό του όνομα ήταν Πόποβιτς (Popovich) που ήταν επίσης ψευδώνυμο, για να κρύβει το πραγματικό εβραϊκό όνομα της οικογένειας, Ρακόβερ.

Ο Ρακόφσκι- Στάντσεβ ήταν ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα . Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βουλγαρία, έζησε στην Γαλλίδα , τη Ρουμανία, και τη Ρωσία, και σπούδασε στην Ελβετία, τη Γερμανία και τη Γαλλία.

Σημείωση 2. 

Τα ονόματα του Ρακόφσκι : αρχικά Кръстьо Георгиев Станчев, που το άλλαξε μόνος του σε Кръстьо Раковски. Στη Ρουμανία ονόμαζε τον εαυτό του Κριστιάν ή Χριστιάν και υπέγραφε ως Racovski, Racovschi, η Rakovski. Στον κύκλο των συμμαθητών του, ήταν γνωστός ως Ristache. Στή Ρωσία, έγινε Χριστιάν (Xристиан Георгиевич Раковский και Християн Георгійович Раковський), αλλά σε έγγραφα αναφέρεται ως Christian Cristian ,Kristian.Στην Ουκρανία υπέγραφε ως Християн Георгійович Раковський. Χρησιμοποίησε και πολλά ψευδώνυμα. Σε ρωσικές επαναστατικές εφημερίδες υπέγραφε άρθρα σαν H. Insarov και σαν Grigoriev.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ .3 

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ Μπεναρόγια, μετά την μπολσεβικοποίηση του ΣΕΚΕ, εστράφη σε σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, πράγμα που ώθησε τον Α. Παπαναστασίου (1925) να τον χρησιμοποιήσει (ανεπιτυχώς) για τη διασπαση του ΚΚΕ. Στενή δηλαδή η πνευματική συγγένεια και σχέση Παπαναστασίου και Μπεναρογια.

Μια λεξη κλειδι της Φεντερασιον ήταν και «ο αυτοπροσδιορισμός των μειονοτήτων στα Βαλκανικά» (χρησιμοποιήθηκε στα νεωτερα χρόνια από τον ΕΒΡΑΙΟ ΓΙΩΡΓΟ Παπανδρεου για το γνωστό θέμα των μουσουλμάνων της Θράκης.( πόσο πίσω πάει η ιστορια!!).

Την 10ετια του 60, όταν ο Α. ΑΒΟΥΡΗ (ο κατα κόσμο ΣΗΜΙΤΗΣ) επέστρεψε στην Ελλάδα εκ Γερμανίας, ίδρυσε το ίδρυμα Α. Παπαναστασίου, ενώ αργότερα διέφυγε στο εξωτερικό (επί χούντας) με το ψευδώνυμο ΖΑΚ ΒΕΝΤΟΥΡΑ (συνεργάτη του Μπεναρόγια στην ίδρυση του ΣΕΚΚΕ).

Μπορεί λοιπόν να δει κανείς και την αδιόρατη συνέχεια στο πνεύμα του Μπεναρόγια, που όπως φαίνεται εκφράσθηκε στην μετέπειτα πολιτική σκέψη και δράση του εβραίου Σημίτη (ΙΜΙΑ, ΜΑΔΡΙΤΗ, ΟΤΣΑΛΑΝ, ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ κλπ) και προφανώς την ερμηνεύει (όπως και την υπόλοιπη συμπεριφορά του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ), αλλά έχει διαλάθει του πρέποντος σχολιασμού από την κατευθυνόμενη ενημέρωση…

Δηλαδή τι θα περίμενε κανείς καλύτερο;

Δελτίο των 11