Οι Φαμίλιες: Παπανδρέου - Καραμανλή - Μητσοτάκη

Και εν αρχή ην οι τρεις δεινόσαυροι, οι ΕΒΡΑΪΚΕΣ «Φαμίλιες» Παπανδρέου - Καραμανλή - Μητσοτάκη

ΕΒΡΑΙΟΙ

«Φαμίλιες» και Ξένα Συμφέροντα…

Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...

Διάστικτη είναι η Νεοελληνική Ιστορία περιπτώσεων «Ταγοί» του Νεοελληνικού Κράτους, ενσυνειδήτως ή μη, να θέτουν τις υπηρεσίες τους στην εξυπηρέτηση Ξένων Συμφερόντων και εις βάρος των συμφερόντων του Έθνους και της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Χώρας.

Μάλιστα, οι «Ταγοί» αυτοί, πολιτικοί ή οικονομικοί, υπήρξαν φορείς και εντολοδόχοι αυτών των εξωχώριων συμφερόντων, ενώ γνώριζαν ότι η Εθνική Ανεξαρτησία απαιτεί να λαμβάνονται οι αποφάσεις για τα προβλήματα που αφορούν τη Χώρα και το Έθνος εντός του Έθνους, από το Έθνος και να εξυπηρετούν το σύνολο του Έθνους.

Παραλλήλως, οι «Ταγοί» αυτοί πρόταξαν το ιδιοτελές συμφέρον τους υπεράνω του Εθνικού Συμφέροντος και συνέπλευσαν, υπό το πρόσχημα της «ανάπτυξης» της Χώρας, με τις ληστρικές επιδιώξεις του ξένου κεφαλαίου.

Το τελευταίο δε, ως γνωστόν, διακρίνεται για την πολυμορφία του και αντιπροσωπεύει αντιτιθέμενα διεθνώς συμφέροντα. Το «παίγνιο» στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική ζωή αποκτά καταστροφική πολυπλοκότητα για τις χώρες στις οποίες εισβάλλει.

Η Χώρα στον αστερισμό των Μικρών

Η Ελλάδα του 2012 μ.Χ., υπό το πλέγμα της Παγκοσμιότητας και ειδικότερα της επικυριαρχίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση της Γερμανίας, αλλά κυρίως στην «Εποχή των Μικρών» ηγετών της, αντιμετωπίζει, πλέον, πρόβλημα ιστορικής επιβίωσης του Λαού της υπό τα χαρακτηριστικά τα οποία εκχέονται από το πολιτιστικό της υπόβαθρο.

Οι «Φαμίλιες» της Μεταπολιτευτικής περιόδου, και ειδικότερα της Ύστερης -κατά την έννοια που δίδει στον όρο η Ιστορική Επιστήμη- αυτής περιόδου -εποχής παρακμής και εκφυλισμού Θεσμών και Ηθικών Αξιών-, συναγωνίζονται ποία εξ αυτών θα εκποιήσει στα Ξένα Συμφέροντα το μεγαλύτερο μέγεθος, όχι μόνο της Οικονομίας της Χώρας και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, αλλά και θα υπαγάγει τη Χώρα, το Έθνος και τον Λαό της σε καταστάσεις παντελούς αδυναμίας αντίδρασης στα δεσμά με τα οποία μεθοδικώς περιτυλίγουν τον λαιμό της.

Οι «Φαμίλιες» γνωρίζουν ότι η αλλοίωση της συνείδησης του Λαού και η κάμψη κάθε διάθεσης αντίστασης επέρχονται με τη βαθμιαία απαθλίωσή του στον οικονομικό τομέα (ανεργία, συμπίεση εισοδημάτων στο όριο της βιολογικής επιβίωσης, εκθεμελίωση κάθε μορφής Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, αβεβαιότητα για το άμεσο μέλλον κ.λπ.) και την καταστροφή των πολιτιστικών θεμελίων του (Γλώσσα, Παιδεία, ήθη και έθιμα κ.λπ.).

Οι «Φαμίλιες», 343 περίπου τον αριθμό, συναγελαζόμενες με τα Ξένα Συμφέροντα, αντλούν από τα τελευταία την ανεμπόδιστη νομή της Εξουσίας. Επαγγέλλονται, δε, ότι η «κατάκτηση της ευημερίας»… πραγματοποιείται μόνο με τις άνευ όρων και ορίων ξένες επενδύσεις στη Χώρα, ενώ είναι γνωστό ότι από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν το Ξένο Κεφάλαιο (επενδύσεις) σε ουδεμία άλλη χώρα -εξαίρεση αποτελούν οι «Δημοκρατίες της Μπανάνας» της Κεντρικής Αμερικής- διαδραμάτισε τόσο αρνητικό ρόλο στην καθόλου πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή όσο στη Χώρα μας.

Ακόμη και την εδαφική ακεραιότητα του Ελληνικού Έθνους έθεσε στους στόχους του. Η δικτατορία των Συνταγματαρχών και η Καταστροφή της Κύπρου, αψευδές τεκμήριο.

Η ληστεία του Ξένου Κεφαλαίου

Αντικειμενικώς το Ξένο Κεφάλαιο (Ξένες επενδύσεις) ομοιάζει με ληστή ή πειρατή που εφορμά αιφνιδίως σε μία πολιτεία και επιδιώκει ν' αρπάξει όσο περισσότερα μπορεί, αδιαφορώντας αν με αυτόν τον τρόπο καταστρέφει την πόλη, καταστρέφει πολύ περισσότερα απ' αυτά που μπορεί ν' αρπάξει!

Καθ' ιστορική επιβεβαίωση, ο ξένος, ο οποιοσδήποτε ξένος, ουδέ αυτός ο ευρωπαίος «εταίρος» ενδιαφέρεται για τη Χώρα στην οποία… επενδύει. Τη βλέπει απλώς ως πηγή πλουτισμού. Κτυπά, λεηλατεί και φεύγει…

Ο Ομφάλιος λώρος που συνδέει «Φαμίλιες» - Ξένα Συμφέροντα εντοπίζεται με την ανατομία ενός μικρού και μόνου δείγματος, αυτού του συμπλέγματος.

Και εν αρχή ην οι τρεις δεινόσαυροι, οι «Φαμίλιες» Παπανδρέου - Καραμανλή - Μητσοτάκη.

Η δυναστεία των Παπανδρέου

Ο γενάρχης Γεώργιος Ανδρέα Σταυρόπουλος, υιός του Παπα-Ανδρέα του Ναού της Παντανάσσης Πατρών, εξ ου και μετονομασθείς Παπανδρέου. Διασύνδεσε την πολιτική παρουσία και δράση του με τις βλέψεις και επιδιώξεις της Γηραιάς Αλβιώνος στην Ανατολική Μεσόγειο, και δη στην κρίσιμη για τη Βρετανική Αυτοκρατορία γεωπολιτική θέση της Ελλάδας.

Υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση τα Αγγλικά Συμφέροντα. «Χειροτονήθηκε» από τον Τσώρτσιλ πρωθυπουργός της εξόριστης Ελληνικής Κυβέρνησης του Καΐρου και δεν ορρώδησε να οδηγήσει τη Χώρα ευθύς μετά την απελευθέρωσή της από τον Ναζιστικό ζυγό σ' έναν πολυαίμακτο Εμφύλιο Πόλεμο, «προς χάριν μίας δράκας πραιτωριανών», κατά την χαρακτηριστική έκφραση του Γεωργίου Καφαντάρη. Το 1952, κι ενώ ο αδέκαστος Πολεμιστής Νικόλαος Πλαστήρας επιδίωκε και κήρυττε τη Λήθη και οραματιζόταν ένα νέο Ξεκίνημα για την αιμάσουσα Πατρίδα, ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Πρεσβύτερος ετέθη υπό τις επωμίδες του στρατάρχη Παπάγου για την εμπέδωση του αυταρχικού μετεμφυλιακού Κράτους.

Ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου παραμένει, μέχρι στιγμής, μία αινιγματική προσωπικότητα. Εμφανίζεται, αιφνιδίως εξ ΗΠΑ, στις αρχές της δεκαετίας του 1960 στο Ελληνικό προσκήνιο υπό την εύνοια του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου κι ενώ οι Λαϊκές Δυνάμεις, είτε υπό τη σκέπη της Αριστεράς (ΕΔΑ) είτε υπό τη ριζοσπαστικοποιημένη δράση του Κεντρώου Πολιτικού Χώρου (Ένωσις Κέντρου), διεκδικούν αποφασιστικό λόγο στην πορεία της Χώρας.

Η «Γενιά της Αντίστασης», παρά τον αποδεκατισμό της στη διάρκεια του Εμφυλίου και υπό την απηνή δίωξη του Μετεμφυλιακού Κράτους, επιζητεί τον εκσυγχρονισμό της Χώρας και την εμπέδωση της Αξιοκρατίας, καθώς και την προώθηση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας και της Ισονομίας των Πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων.

Η παρεμβολή της σκοτεινής Επταετίας των Συνταγματαρχών (1967-1974) ανακόπτει προσωρινώς αυτές τις διεργασίες.

Η μεγάλη Ευκαιρία και ο Ανδρέας

Η Μεταπολίτευση επανατοποθετεί αυτήν τη δυναμική των Λαϊκών Δυνάμεων. Ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου υπερκεράζει σε συνθηματολογία τη Λαϊκή Δυναμική και εμφανίζεται υπό το πολιτικό σχήμα του ΠΑΣΟΚ, ριζοσπάστης στην πολιτική συνθηματολογία, ανασχετικός, όμως, στην πρακτική ουσιαστικής μεταβολής του πολιτικού συστήματος.

Μάλιστα, αν και ακαδημαϊκός διεθνούς κύρους, στην πράξη εμφανίζεται αντίθετος και στις μετριοπαθείς υποδείξεις του εμπειρογνώμονος του ΟΗΕ, καθηγητή, Φρέντερικ Χάρμπιζον, σύμφωνα με τις οποίες:

• «Η πρόοδος ενός έθνους εξαρτάται πρώτα και κύρια από την πρόοδο του Λαού. Αν δεν αναπτύξει το πνεύμα του και το ανθρώπινο δυναμικό του, είναι αδύνατο να προοδεύσει, υλικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά…».

Επιδίδεται, αν και είναι ο μόνος σχεδόν πολιτικός ηγέτης της Μεταπολιτευτικής περιόδου που έχει αποσπάσει την ομόθυμο λαϊκή έγκριση να αναδιαρθρώσει σε σύγχρονες βάσεις τη λειτουργία των κρατικών μηχανισμών, στην ανατροπή της Κοινωνικής Πυραμίδας Αξιών (Επιτυχία στο επάγγελμα, αναγνώριση από την Κοινωνία σε στενή και ευρεία βάση της αξίας του ατόμου και επομένως ικανού για τη διαχείριση πολιτικών αξιωμάτων και ανάδειξη στην κορυφή των πολιτικών αξιωμάτων ατόμων που δεν έχουν υποστεί τη βάσανο της κοινωνικής κρίσης).

Επί της μακράς περιόδου της διακύβερνησής του, εγκαινιάζεται η χρησιμοποίηση των «Ανθυποτίποτε» στην κορυφή της Πολιτικής, Οικονομικής, Πολιτιστικής και Εκπαιδευτικής πυραμίδας! Η παρακμή, έκτοτε, της Χώρας, σε όλα τα επίπεδα, είναι ραγδαία και ακατάσχετη.

Η κατάληξη της Δυναστείας των Παπανδρέου, με την παρουσία στην ηγεσία της Ελλάδας του ανεκδιήγητου ΓΑΠ, Γεωργίου Α. Παπανδρέου, απλώς επισφραγίζει την τραγωδία της Χώρας και του Ελληνικού Λαού με την έναρξη της Εποχής των Μνημονίων.

Η Δυναστεία των δύο όψεων

Η Δυναστεία Καραμανλή είναι διπλής όψεως.

Η πρώτη περίοδος 1956-1963 ναι μεν εγγράφει στο ενεργητικό της μία αξιόλογη προσπάθεια ανάταξης της χώρας από την εποχή οικονομικής υπανάπτυξης στην οδό του εκσυγχρονισμού, αλλά υπό καθεστώς αυταρχισμού και πολιτικών διακρίσεων.

Και ακριβώς, αυτό το δίχτυ του παρακράτους, εν τέλει, περισφίγγει και στραγγαλίζει και τον ίδιο τον Κ. Καραμανλή τον Πρεσβύτερο.

Ο νεώτερος της Δυναστείας, Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος, παρά τις προθέσεις του, παραμένει άβουλος, συναισθηματικός και χωρίς επιβολή στους ακατάλληλους συνεργάτες του. Τελικώς, στο παίγνιο των πολιτικών ισορροπιών που μετέρχεται εγκλωβίζεται και πίπτει θύμα τους.

Η δράση της Δυναστείας των Μητσοτάκη αντικαθρεπτίζεται στο νόημα των στίχων του σονέτου του Παναγιώτη Κανελλόπουλου:

• «Κάποιος άλλος, πιο τρανός, πιο μεγάλος με πρόλαβε στον δρόμο προς τη Δαμασκό…».

Η Δυναστεία στη μακρά πολιτική πορεία της, διακυμαινόμενη μεταξύ της εύνοιας Ανακτόρων - Αμερικανών, κατά την επταετία των Συνταγματαρχών, καταβάλλει προσπάθεια ν' αποκαθαρθεί από τα ανομήματα του βασιλικού Πραξικοπήματος του Ιουλίου του 1965, προσεγγίζει Μεταπολιτευτικώς την ανερχόμενη δύναμη της Γερμανίας, αλλά υπερακοντίζεται σ' αυτό το πεδίο από τον ευνοούμενό της, νυν πρωθυπουργό, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας –διαχρονική επιδίωξη του Βερολίνου– και έκτοτε ωθείται στο περιθώριο.

Στη σκιά των τριών Δυναστειών αναπτύσσονται σειρά υπο-Δυναστειών, προθυμότερων στην εξυπηρέτηση ιδιοτελών βλέψεων και αλλοτρίων συμφερόντων.

Τέλος, μόνο την αποστροφή της Κοινής Γνώμης αξίζει η υπο-Δυναστεία Πάγκαλου, η οποία από τον παππού και αρχηγέτη της Θεόδωρο Πάγκαλο τον Πρεσβύτερο περιπλανάται από τη Γαλλική στη Ρωσική - Σοβιετική και, στη συνέχεια, Γερμανική εύνοια!

Συνέχεται από την επονομαζόμενη τακτική του Ανεμόμυλου…

Τα υβρίδια των υπόλοιπων υπο-Δυναστειών απλώς αναδεύονται στο επικοινωνιακό ρεύμα των καιρών!

Εφ. Παρόν