Αφήστε τα κομμουνιστικά Κτήνη να απελευθερωθούν

Η «νέα πανδημία» δεν είναι ο ρατσισμός, όπως ισχυρίζονται τα πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ

Άφησε τα κτήνη να απελευθερωθούν, για να δουν όποιοι δε πιστεύουν!....

Η «νέα πανδημία» δεν είναι ο ρατσισμός, όπως ισχυρίζονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ

Τα ελληνικά ΜΜΕ, που παπαγαλίζουν τις ανοησίες της αριστερής πτέρυγας του δημοκρατικού κόμματος, μας λένε πως για όλα αυτά ευθύνεται ο ρατσισμός.

Του Τηλέμαχου Χορμοβίτη

Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση, εδώ στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη, ότι η ενημέρωση μας για τα τεκταινόμενα στις ΗΠΑ είναι πλουραλιστική ή αντικειμενική. Τόσο για τις πρόσφατες εξελίξεις με τον θάνατο του Τζόρτζ Φλόιντ, όσο και για κάθε άλλο μεγάλο γεγονός που μας έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα εγχώρια ΜΜΕ, ανεξαρτήτως κόμματος ή ιδεολογίας, προβάλλουν αποκλειστικά το αφήγημα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ και μάλιστα της αριστερής του πτέρυγας. Με λίγα λόγια, σήμερα ο μέσος Έλληνας κατανοεί το τι συμβαίνει στην Αμερική όσο και ένας Αμερικάνος που θα ενημερωνόταν για τις εξελίξεις στην Ελλάδα αποκλειστικά από την «Αυγή» ή τις μπροσούρες του ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Και επειδή η Αριστερά είναι επιρρεπής στις απλοϊκές εξηγήσεις και στα πιασάρικα τσιτάτα, τα ελληνικά ΜΜΕ, που παπαγαλίζουν αυτές τις ανοησίες, μας λένε πως για την πρόσφατη κρίση στις ΗΠΑ ευθύνεται ο ρατσισμός του λευκού πληθυσμού και του αμερικάνικου συστήματος!

Διαβάζεις «Καθημερινή» ή «Νέα» αυτές τις μέρες και νομίζεις ότι οι ΗΠΑ είναι κάτι σαν την Νότια Αφρική την περίοδο του απαρτχάιντ!

Φυσικά, όλη αυτή η καρικατούρα δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Οι ΗΠΑ είναι τόσο… ρατσιστική χώρα, που εξέλεξε για δύο τετραετίες μαύρο πρόεδρο ενώ σήμερα δεν θα βρεις ούτε έναν πολιτικό ή δημοσιογράφο που να λέει «καλά να πάθει ο Τζόρτζ Φλόιντ» . Όλοι -ακόμη και ο «τρισκατάρατος» Ντόναλντ Τραμπ!- την αυστηρή τιμωρία των δραστών ζητούν, χωρίς «ναι μεν αλλά».

Φυσικά και υπάρχει πρόβλημα με την αστυνομική βία -κυρίως εξαιτίας της ανεξέλεγκτης στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας εδώ και δεκαετίες- αλλά η βία αυτή δεν κάνει…φυλετικές διακρίσεις.

Όπως δείχνουν τα στοιχεία, η πλειοψηφία των θυμάτων της ανήκει στην λευκή φυλή, με τους Αφροαμερικανούς να έπονται (αν και δεύτεροι και πάλι υπερεκπροσωπούνται αναλογικά με τον πληθυσμό τους, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή έχουν πιο παραβατική συμπεριφορά σε σύγκριση με τις άλλες πληθυσμιακές ομάδες). Τέλος, σε νομικό επίπεδο, όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά δυσμενής διάκριση έναντι των μαύρων, αλλά αντίθετα έχουν προνομιακή αντιμετώπιση.

Με τα δόγματα της «πολιτικής ορθότητας» που έχουν επικρατήσει στις ΗΠΑ στις τελευταίες δεκαετίες η αρχή της ισότητας απέναντι στο νόμο καταστρατηγείται συστηματικά και έχει θεσμοποιηθεί ένας αντίστροφος, αλλά εξίσου επικίνδυνος, ρατσισμός : κρατικά προγράμματα έχουν δημιουργηθεί ειδικά για τις μειονότητες, τα οποία αφορούν ιδιαίτερα τους μαύρους, μιας και έχουν χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο.

Θα θυμάστε τους «αμαρτωλούς» οργανισμούς Fannie Mae και Freddie Mac που μοίραζαν αφειδώς δάνεια σε μέλη μειονοτήτων που δεν πληρούσαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις και ήταν ένας από τους λόγους της οικονομικής καταστροφής του 2008.

Επίσης, με τις ποσοστώσεις της «θετικής δράσης», που άρχισαν τη δεκαετία του ’60, πολλοί μαύροι μπορούν να βρουν δουλειά ή να γίνουν δεκτοί σε πανεπιστήμιο, όχι λόγω της αξίας τους αλλά απλά λόγω του χρώματος του δέρματός τους , αποκλείοντας έτσι λευκούς ή Ασιάτες με περισσότερα προσόντα.

Φυσικά, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η κατάσταση είναι ρόδινη για τους μαύρους στη σημερινή Αμερική. Η υψηλή εγκληματικότητα και η φτώχεια, που μαστίζουν μεγάλο μέρος του μαύρου πληθυσμού, συνθέτουν μια εικόνα ιδιαίτερα προβληματική. Όμως η εξήγηση δεν είναι ο ρατσισμός όπως παπαγαλίζουν τα ελληνικά ΜΜΕ . Ας αφήσουμε τα εύκολα ορθοπολιτικά σλόγκαν και ας εξετάσουμε σοβαρά τις συνέπειες που έχει η διάλυση του θεσμού της οικογένειας στη μαύρη κοινότητα (σήμερα το 77% των Αφροαμερικανών γεννιούνται από ανύπαντρες μητέρες).

Ας αναρωτηθούμε μήπως τα κρατικά επιδόματα αντί να βοηθήσουν καλλιέργησαν στους μαύρους τη νοοτροπία του θύματος και οδήγησαν στην εξάρτησή τους από το κράτος , στην γκετοποίηση και στην οικονομική οπισθοδρόμηση . Αυτά που θα ανακαλύψουμε ίσως να μην αρέσουν ιδιαίτερα στους ινστρούχτορες της Αριστεράς αλλά θα βοηθήσουν να φτάσουμε πιο κοντά στην αλήθεια.