Λένιν, Τρότσκυ, εβραϊκή ταυτότητα και η κατάποση αίματος

Στη σελίδα 54 του «πίσω από τον Κομμουνισμό», ο συγγραφέας Φρανκ Britton δημοσιεύει μια αφίσα της σοβιετικής εποχής που δείχνει ότι όλοι οι ιδρυτές του Κομμουνιστικού καθεστώς ήταν Εβραίοι, εκτός από τον Λένιν.

Όταν δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το «πίσω από τον Κομμουνισμό» , η επίσημη θέση της Ε.Σ.Σ.Δ. ήταν ότι ο Λένιν ήταν ένας Ρώσσος Σλαύος και όχι Εβραίος. Ωστόσο, μετά την δημοσίευση του βιβλίου, μετά την πτώση του Σιδηρού Παραπέτασματος στα μέσα της δεκαετίας του 80, που έγινε δεκτό τελικά ότι, πράγματι, ο τερατώδης δολοφόνος, Βλαντιμίρ Λένιν, ήταν Εβραίος!

Ο επιμελητής και διευθυντής του Μουσείου Λένιν έχει πρόσφατα επιβεβαιώσει την εβραϊκή καταγωγή του Λένιν. Τον Ιούλιο του 1991, η γνωστή εβραϊκή δημοσίευση, Εβραϊκό Χρονικό, επίσης αναφέρθηκε σε αυτό το γεγονός. Αυτό σημαίνει ότι ο Καρλ Μαρξ, ο Μωυσής Χες, ο Λένιν, ο Τρότσκι, και σχεδόν όλοι οι Μαρξιστές / Κομμουνιστές ιδρυτές ήταν Εβραίοι….]

(((###)))

Είναι στιγμές που σταματάει ο νους του ανθρώπου από την φρίκη των Κομμουνιστών εβραίων

Του Peter Myers,

18 Φεβρουαρίου, 2002;

αναπροσαρμογή 16 Μαρτίου 2006.

Ένας αναγνώστης γράφει, «ο Λένιν δεν ήταν Εβραίος… Ο Trotsky δεν ήταν φίλος των Εβραίων.»

Όσον αφορά αυτήν την ερώτηση, δεν θέλω να αποτελματωθώ σε θέματα της φυλής αυτό που μετρά είναι η ταυτότητα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν διαφορετική καταγωγή, αλλά επιλέγουν ορισμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα από αυτά με τα οποία να προσδιοριστούν. Αυτός ο υποκειμενικός παράγοντας – στο μυαλό – ξεπερνά σε σπουδαιότητα τη φυλή. Δέκα γενεές πίσω, κάθε ενας από μας έχει 1024 προγόνους για να επιλέξει ένα (π.χ. ο φορέας του επωνύμου ή της θρησκείας μας) για να ταυτοποιηθεί με, είναι αυθαίρετο, αλλά σημαντικός για πολιτιστικούς όρους.

(1) Ο Dmitri Volkoganov για Λένιν και Trotsky (2) συνομιλίες με έναν εβραίο ηλικιωμένο (3) Josepha Nedava για τον Trotsky (4) στην επιστολή στο Ισραήλ Shamir & Henry Makow (5) «ο Λένιν… πάλεψε το εβραϊκό φράγμα και πυροβολήθηκε από έναν εβραίο δολοφόνο» – Ισραήλ Σαμίρ (Israel Shamir)

(1) Dmitri Volkoganov για Λένιν και Trotsky

Ο Volkoganov ήταν διευθυντής του ιδρύματος για τη στρατιωτική ιστορία στην ΕΣΣΔ στα τελευταία της έτη. Μετά από την πτώση της ΕΣΣΔ απόκτησε πρόσβαση στα προηγουμένως-μυστικά αρχεία για το Λένιν.

Ο Pavel Sudoplatov, ο αρχικατάσκοπος του Στάλιν, βεβαιώνει ότι ο Volkogonov είναι αξιόπιστος ιστορικός, στο βιβλίο του SPECIAL TASKS (LITTLE, BROWN AND COMPANY, London 1994).

Στη σελ. 428, ο Sudoplatov συστήνει το Volkogonov ως «συνταγματάρχη General Dmitri Volkogonov, ο οποίος έγραφε τις βιογραφίες του Στάλιν και Trotsky… »

Στην υποσημείωση 10 στη σελ. 428, ο Sudoplatov γράφει γι’ αυτόν:

«Ο Volkogonov ήταν αναπληρωτής προϊστάμενος της κύριας πολιτικής διοίκησης του σοβιετικού στρατού, υπεύθυνος για την ψυχολογική εχθροπραξία ενάντια στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις στη δεκαετία του ’70 και τη δεκαετία του ’80. Έγινε διευθυντής του ιδρύματος στρατιωτικής ιστορίας του Υπουργείου άμυνας το 1986,» sudoplat.html.

Στη βιογραφία του Λένιν του Volkogonov, γράφει για τη εβραϊκή ταυτότητα του Λένιν: Η αδελφή του Λένιν Άννα το επιβεβαίωσε σε μια επιστολή στον Στάλιν.

«{σελ. 8} Στην επιστολή της στο Στάλιν, η Άννα έγραψε, «δεν είναι πιθανώς καθόλου μυστικό για σας ότι η έρευνα για τον παππού μας δείχνει ότι προήλθε από μια φτωχή εβραϊκή οικογένεια…

«{σελ. 9}»… αυτή βεβαίωσε επίσης… ότι η εβραϊκή προέλευση του Λένιν «είναι περαιτέρω επιβεβαίωση των εξαιρετικών δυνατοτήτων της σημιτικής φυλής, [επιβεβαίωση] πάντα συμμερίζομενη από τον Ίλιτς (Ilyich) [Λένιν]… Ο Ίλιτς εκτιμούσε πάντα τους Εβραίους ιδιαίτερα». … Ο ισχυρισμός της Άννας εξηγεί, παραδείγματος χάριν, γιατί ο Λένιν εισηγούταν συχνά την παροχή σε αλλοδαπούς, ειδικά Εβραίους, διανοητικώς απαιτητικών αποστολών, και άφηνε τη στοιχειώδη εργασία στους «Ρώσους ανόητους»…

«Αλλά λίγο παραπάνω από ένα έτος αργότερα, η Άννα πλησίασε το Στάλιν πάλι, βεβαιώνοντας ότι» στο ίδρυμα Λένιν, καθώς επίσης και στο ίδρυμα εγκεφάλου…έχουν αναγνωρίσει από καιρό τα μεγάλα δώρα αυτού του έθνους και των εξαιρετικά ευεργετικών αποτελεσμάτων του αίματός του στους απογόνους των μικτών γάμων. Ο Ίλιτς ο ίδιος εκτίμησε τις επαναστατικές ιδιότητές τους ιδιαίτερα, αντιπαραβάλλοντας τες με τον πιο αργόστροφο και ασταθή χαρακτήρα των Ρώσων. Συχνά επισήμανε ότι τα μεγάλα [προσόντα] της οργάνωσης και η δύναμη των επαναστατικών οργανώσεων στο νότιο και το δυτικό τμήμα [της Ρωσίας] προέκυψαν ακριβώς από το γεγονός ότι 50 τοις εκατό των μελών τους ήταν εκείνης της υπηκοότητας.» Αλλά ο Στάλιν, ο Ρωσσοποιημένος Γεωργιανός, δεν θα μπορούσε να το επιτρέψει να μαθευτεί ότι Λένιν είχε εβραϊκές ρίζες, και η αυστηρά απαγόρευσή του παρέμεινε σταθερά σε ισχύ.»

«{p.xxxvii} Αυτός {Λένιν} συνέχισε: «Διανείμετε την εργασία στους Ρώσους ηλίθιους: στείλετε τα αποκόμματα των εφημερίδων εδώ, εκτός από τα περιστασιακά ζητήματα (όπως αυτοί οι ηλίθιοι έκαναν μέχρι τώρα).»

«{σελ. 112} Αυτός {Λένιν} ίσως να έχει σκεφτεί για τον Πάρβους (ή ίσως τον εαυτό του;) όταν είπε στο Γκόρκυ: ‘ο έξυπνος Ρώσος είναι σχεδόν πάντα Εβραίος ή έχει εβραϊκό αίμα μέσα του.’ »

(2) Συνομιλίες με έναν εβραίο ηλικιωμένο

Λίγο μετά αφού έγραψα το άρθρο μου Κρυψώνας πίσω από το Αουσβιτς (Auschwitz), είχα μερικές καταπληκτικές συνομιλίες με ένα εβραίο άνδρα που πρέπει να έχει υποθέσει ότι είμαι εβραίος εξ αιτίας του επωνύμου μου. Του σχολίασα ότι «η κεφαλαιοκρατία είναι ένα σκληρό σύστημα», το οποίο είναι η τίμια πεποίθησή μου, όταν συμφώνησε και συνέχισε να λέει, «ο κομμουνισμός ήταν το τέλειο σύστημα», επειδή ήταν «ένας για όλους και όλοι για ένα». Αν και είναι άθεος, είπε επίσης, «Αυτό που έχουμε τώρα δεν είναι καλό. Η εβραϊκή θρησκεία είναι 100 %. [Ακόμα και] ο καθολικισμός δεν ήταν κακός.»

Είπε επίσης, «ήταν όλοι Εβραίοι – ο Μαρξ ήταν Εβραίος, ο Λένιν ήταν Εβραίος, ο Χ ήταν Εβραίος, ο Ψ ήταν Εβραίος.» Ακόμα κι αν είχα διαβάσει ότι ο Λένιν θεωρούσε ότι ήταν Εβραίος, ήμουν τόσο ζαλισμένος να τον ακούσω να λέει έτσι, ώστε δεν κατάφερα να πιάσω τα ονόματα του Χ και του Ψ. Αυτός ο άνδρας ήταν φυλακισμένος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέλσεν (Belsen). Ακόμα μου είπε, «ο Χίτλερ έκανε πολλά καλά για το λαό του. Ο Μουσσολίνι έκανε πολλά καλά για το λαό του. Το μόνο λάθος του Μουσσολίνι ήταν να ενωθεί με το Χίτλερ.»

(3) Ο Γιοζέφα Νεντάβα (Josepha Nedava) για τον Τρότσκυ

Για τον Τρότσκυ, τα ακόλουθα είναι από το βιβλίο ο Trotsky και οι Εβραίοι Γιοζέφα Νεντάβα (ο Νεντάβα ο ίδιος είναι εβραίος):

[Joseph Nedava, Trotsky and the Jews, The Jewish Publication Society of America, Philadelphia 5732 / 1972].

{έναρξη αποσπάσματος}{σελ. 36} Ένας εβραίος δημοσιογράφος που ήξερε τον Τρότσκυ από την περίοδο παραμονής του στη Βιέννη («όταν συνήθιζε να παίζει σκάκι με το βαρώνο Rothschild στο Cafe Central και σύχναζε στο Cafe Arkaden για να διαβάσει καθημερινά τον Τύπο εκεί») είναι ακόμα σταθερότερος στο ζήτημα των Γίντις: «Αυτός [Τρότσκυ] ήξερε Γίντις, και εάν σε μεταγενέστερη ημερομηνία, στην αυτοβιογραφία του, προσποιείται να μην ξέρει τίποτα για τους Εβραίους και τον Ιουδαϊσμό, τότε αυτό δεν είναι τίποτα άλλο αλλά ένα καθαρό ψέμμα. Αυτός που επισκεπτόταν το καφέ Arkaden για χρόνια στο τέλος πρέπει να είχε μάθει και τα δύο αυτά θέματα στην τελειότητα. Η γλώσσα με τη μέγιστη χρήση σε εκείνο το καφέ ήταν – εκτός από «τα βιεννέζικα-γερμανικά» – τα γίντις.» 26 {δείτε τη σημείωση 26 κατωτέρω}

Ο Τρότσκυ δεν είχε φυσικά καμία αντίρρηση για τη γλώσσα Γίντις αυτήν κάθε αυτή (όπως οι εβραϊστές, παραδείγματος χάριν, που υποστήριζαν ότι τα εβραϊκά ήταν η μόνη εθνική γλώσσα των Εβραίων). Αυτό εμφανίζεται από την απάντησή του στο Λάζαρο Κλινγκ (Lazar Kling), το συντάκτη του εβραϊκού Τροτσκιστικού οργάνου στη Νέα Υόρκη (Unzer Kamf –Ο αγώνας μας):

Ρωτάτε, ποια είναι η στάση μου απέναντι στη γλώσσα Γίντις; – Όπως προς οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Εάν πράγματι χρησιμοποιούσα στην αυτοβιογραφία μου τη λέξη «εξειδικευμένη φρασεολογία,( jargon)» είναι επειδή στη νεολαία μου η εβραϊκή γλώσσα δεν λεγόταν «Γίντις,» όπως είναι σήμερα, αλλά «εξειδικευμένη φρασεολογία.» Αυτό είναι το πώς οι Εβραίοι οι ίδιοι την αποκάλεσαν, {συνεχιζεται κατωτέρω στη σελ. 37}

{η υποσημείωση 26 στα ανωτέρω είναι στη σελ. 237:}

{σελ. 237}

26, Μ. Waldman, » Trotski be-Vina-Zikhronot» [ο Τρότσκυ στη Βιέννη – αναμνήσεις], Ha’olam (Ιερουσαλήμ) 27, αριθ. 55 (2 Οκτωβρίου 1940):

864. ο Τρότσκυ ήταν παθιασμένος παίχτης σκακιού Ziv, Trotsky, σελ. 76,

Σε εκείνα τα καφέ της Βιέννης έμαθε την λέξη της καθομιλουμένης γίντις kibitzer– «ένας αυτόπτης. .. ειδικά ένας που προσφέρει εθελοντικά συμβουλές «(νέο παγκόσμιο λεξικό Webster). Σε μια ομιλία στη Μόσχα είπε μία φορά: «Έζησα ως μετανάστης στη Βιέννη για αρκετά έτη, και εκεί χρησιμοποιούν μια λέξη που, μου φαίνεται, ότι δεν μπορεί να βρεθεί σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα – kibitzer. Θυμηθείτε αυτήν την λέξη – θα αποδειχθεί χρήσιμη σε σας. Αυτή η λέξη υποδεικνύει ένα άνθρωπο που, που βλέποντας δύο ανθρώπους να παίζουν σκάκι, παίρνει δίχως άλλο ένα κάθισμα κοντά και πάντα ξέρει την καλύτερη κίνηση, και εάν καθίσετε για να παίξετε ένα παιχνίδι μαζί του, αποδεικνύεται ένας αμαθέστατος μετά από την πρώτη κίνηση» Pravda, αριθ. 219, 20 Οκτωβρίου 1922 και Λ. Τρότσκυ, Pokolenie Oktyabrya (Μόσχα, 1924), σελ. 77, {τέλος σημείωσης 26}

{σ. 37} τουλάχιστον, στην Οδησσό, και δεν έχουν εγχύσει σε αυτήν την λέξη απολύτως τίποτα ασήμαντο. Η λέξη «Γίντις» έχει φτιαχτεί από την κοινή χρήση, εν πάση περιπτώσει, στη Γαλλία, παραδείγματος χάριν, μόνο για τα τελευταία 15-20 έτη.

{σελ. 106} χρησιμότερη στους βασανιζόμενους Εβραίους σε εκείνες τις τρομερές ημέρες ήταν αδελφή του Τρότσκυ, Όλγα Καμένεφ (Kamenev), σύζυγος του σημαντικού Μπολσεβίκου

{σελ. 107} Ο ηγέτης Λεφ Καμένεφ (Lev Kamenev) [ένας από την τριανδρία-τρόϊκα που διαδέχτηκε το Λένιν, με το Ζηνόβιεφ (Zinoviev) και το Στάλιν, το μόνο από τους τρεις, που δεν ήταν εβραίος.

{σελ. 195} ο Δρ. Χάϊμ Βάιζμαν (Chaim Weizmann), ο μελλοντικός σιωνιστής ηγέτης, εξιστόρησε στην αυτοβιογραφία του ότι «η Ελβετία – και αυτό σήμανε κυρίως τη Βέρνη και τη Γενεύη – ήταν, στο γύρισμα του αιώνα, το σταυροδρόμι των επαναστατικών δυνάμεων της Ευρώπης. Ο Λένιν και ο Πλεχάνωφ (Plekhanov) την έκαναν το κέντρο τους.

Ο Τρότσκι … ήταν συχνά εκεί.» …

Ο Τρότσκι πρέπει να είχε παρακολουθήσει πολύ στενά το Έκτο σιωνιστικό συνέδριο στη Βασιλεία το 1903. Αμέσως μετά από τη λήξη του δεύτερου σοσιαλδημοκρατικού συνεδρίου στο Λονδίνο έφθασε στην Ελβετία, στον ίδιο χρόνο όταν πραγματοποιούταν το σιωνιστικό συνέδριο, τον Αύγουστο. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό το συνέδριο σημάδεψε το αποκορύφωμα των δραστηριοτήτων του Δρ Χετζλ (Herzl), και στη σιωνιστή οργάνωση χορηγήθηκε μια διεθνής θέση μετά από τις διπλωματικές διαπραγματεύσεις που είχαν συνεχιστεί από τη βρετανική κυβέρνηση με τους αντιπροσώπους της. Οι προετοιμασίες για τη σύγκληση του σιωνιστικού συνεδρίου κοινοποιήθηκαν πολύ καλά από τον παγκόσμιο Τύπο, και ο Τρότσκι προσελκύστηκε – είτε για λογαριασμό του είτε μέσω των γνωστών του μελών της Μπουντ (Bund) –

{σελ. 196} να παρευρεθεί στα πρακτικά της συνεδρίασης του. Διάβασε το σιωνιστικό όργανο Die Welt (ο κόσμος), καθώς επίσης και το γενικό Τύπο, οι οποίοι απεικόνισαν το έντονο ενδιαφέρον για το σιωνιστικό κίνημα ακόμη και μεταξύ των μη-σιωνιστικών και μη-εβραϊκών κύκλων…

{σελ. 204} στην άφιξή του στο Μεξικό τον Ιανουάριο του 1937, ο Τρότσκυ χορήγησε διάφορες συνεντεύξεις στον Τύπο, στον οποίο εξέφρασε τις απόψεις του σχετικά με τα εβραϊκά προβλήματα. Αναγνώρισε ότι με την άνοδο του Χίτλερ στη εξουσία στη Γερμανία, τα πράγματα είχαν αλλάξει αρκετά για τον ευρωπαϊκό Ιουδαϊσμό. Αγωνιωδώς έπρεπε να επαναξιολογήσει τις προηγούμενες υποθέσεις του:

Κατά τη διάρκεια της νεολαίας μου έκλινα μάλλον προς την πρόγνωση ότι οι Εβραίοι των διαφορετικών χωρών θα αφομοιώνονταν και ότι το εβραϊκό ζήτημα θα εξαφανιζόταν έτσι, τρόπον τινά, αυτόματα. Η ιστορική ανάπτυξη του τελευταίου τετάρτου του αιώνα δεν έχει επιβεβαιώσει αυτήν την άποψη. Η αποσυντιθέμενη κεφαλαιοκρατία έχει παντού παρεκκλίνει σε έναν εντεταμένο εθνικισμό, μια πτυχή του οποίου είναι ο αντισημιτισμός. Το εβραϊκό ζήτημα έχει προβάλλει με απειλητικές διαστάσεις στην πιο αναπτυγμένη κεφαλαιοκρατική χώρα της Ευρώπης, τη Γερμανία.

Ο Τρότσκυ ακόμα δεν παραδέχθηκε ότι το εβραϊκό ζήτημα θα μπορούσε να λυθεί στα πλαίσια του κεφαλαιοκρατικού συστήματος αλλά η αφομοίωση, ως είδος αυτορυθμιστικής διαδικασίας που ίσως να φρόντιζε το πρόβλημα κατά τη διάρκεια μιας εκτεταμένης χρονικής περιόδου, δεν θα μπορούσε πλέον να βασιστεί πάνω. Ο ρυθμός του δεν ήταν αρκετά ταχύς για να αντιμετωπίσει την εμφάνιση τέτοιων ριζικά καταστρεπτικών κινημάτων όπως ο ναζισμός. Καταπραϋντικά, επομένως, έπρεπε να αναζητηθούν, και ο Τρότσκυ οδηγήθηκε να αναγνωρίσει την ύπαρξη ενός από αυτά – εδαφισμός. «Οι Εβραίοι των διαφορετικών χωρών,» είπε, «έχουν δημιουργήσει τον Τύπο τους και έχουν αναπτύξει τη γλώσσα γίντις ως όργανο προσαρμοσμένο στο σύγχρονο πολιτισμό. Κάποιος πρέπει επομένως να πάρει υπόψη του το γεγονός ότι το εβραϊκό έθνος θα διατηρηθεί για μια ολόκληρη εποχή που πρόκειται να έρθει.» Η αποδοχή της ύπαρξης ενός «εβραϊκού έθνους» ήταν μια παράξενη αναίρεση εκ μέρους του Τρότσκυ, εκτός αν ήταν μια απλό σημασιολογικό ολίσθημα της γλώσσας.

Αναγνωρίζοντας το 1937 την ανάγκη για μια κατευναστική λύση στο εβραϊκό πρόβλημα αλλά αντιλαμβανόμενος, φυσικά, ότι ο Σιωνισμός ήταν βασικά μια εδαφική μετακίνηση. Ο Τρότσκυ διαφωνούσε μαζί του, όχι λόγω ουσίας, αλλά μάλλον για τη πρακτική βιωσιμότητα. Είπε τόσο ρητά:

Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ο εβραϊκός λαός θα υπάρχει για πολλά χρόνια. Το έθνος δεν μπορεί κανονικά να υπάρξει χωρίς κοινό έδαφος. Ο Σιωνισμός αναπηδά από αυτήν την ίδια την ιδέα. Αλλά τα γεγονότα της κάθε ημέρας που περνά {σελ. 205} μας καταδείχνουν ότι ο Σιωνισμός είναι ανίκανος να επιλύσει το εβραϊκό ζήτημα. Η σύγκρουση μεταξύ Εβραίων και Αράβων στην Παλαιστίνη αποκτά έναν όλο και περισσότερο τραγικό και όλο και περισσότερο απειλητικό χαρακτήρα. Δεν πιστεύω καθόλου ότι η εβραϊκή ερώτηση μπορεί να επιλυθεί στα πλαίσια του σάπιου καπιταλισμού και υπό έλεγχο του βρετανικού ιμπεριαλισμού.

Στη συνέντευξή του με την εβραϊκή τηλεγραφική αντιπροσωπεία, ο Τρότσκυ υπενθύμισε ότι είχε κλίνει προς την ιδέα της αφομοίωσης των Εβραίων, αλλά είχε αλλάξει την τοποθέτησή του λόγω των «ιστορικών εξελίξεων.»

Ανακίνησε έπειτα μια νέα έννοια, η οποία δεν είχε ποτέ πριν ανησύχησει τα μυαλά των δογματικών μαρξιστών: αποδημία. Ο ορθόδοξος σοσιαλισμός, που υποστηρίζει ότι προσδένεται στην ελλοχεύουσα αδελφότητα της ανθρώπινης φυλής, δεν προβλέπει την ανάγκη της μεταφύτευσης λαών προκειμένου να λυθούν κοινωνικά προβλήματα. Ο Τρότσκυ, εντούτοις, αναγνωρίζει την ιδιαιτερότητα του εβραϊκού προβλήματος από αυτή την άποψη επίσης:

Ο σοσιαλισμός θα ανοίξει τη δυνατότητα των μεγάλων μεταναστεύσεων βάσει της αναπτυγμένης τεχνικής και του πολιτισμού. Εννοείται ότι αυτό που περιλαμβάνεται εδώ δεν είναι υποχρεωτικές μετατοπίσεις, δηλαδή η δημιουργία νέων γκέτο για ορισμένες υπηκοότητες, αλλά οι μετατοπίσεις με ελεύθερη συγκατάθεση, ή μάλλον απαίτηση, από ορισμένες υπηκοότητες ή μέρη υπηκοοτήτων. Οι διασκορπισμένοι Εβραίοι που θα ήθελαν να συγκεντρωθούν εκ νέου στην ίδια κοινότητα θα βρούν ένα αρκετά εκτενές και πλούσιο σημείο κάτω από τον ήλιο. Η ίδια δυνατότητα θα ανοίξει και για τους Άραβες, όπως για όλα τα άλλα διεσπαρμένα έθνη. Η εθνική τοπογραφία θα γίνει ένας τομέας της προγραμματισμένης οικονομίας. Αυτό είναι η μεγάλη ιστορική προοπτική όπως τη βλέπω. Να εργαστεί κανείς για το διεθνή σοσιαλισμό σημαίνει να εργαστεί επίσης για τη λύση του εβραϊκού ζητήματος.* {Γιατί ο Τρότσκυ αναφέρει τους Άραβες, εάν δεν υπονοεί ότι η Παλαιστίνη θα δινόταν στους Εβραίους; Ο Ουέλς (H. G. Wells) προέβλεψε επίσης τη μαζική μετανάστευση στο παγκόσμιο κράτος του.}

Εδώ ο Τρότσκυ μπορεί να έχει προφητικά προδιαγράψει τη εθνική αναγέννηση που βλάστησε μεταξύ ευρέων τμημάτων του σοβιετικού Εβραϊσμού, οι όποιοι, μετά από τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967, έχει αναλάβει τη μορφή μιας επίμονης προσπάθειας για το δικαίωμα της μετανάστευσης στο Ισραήλ;

* Εβραϊκή τηλεγραφική αντιπροσωπεία, 18 Ιανουαρίου 1937, (Jewish Telegraphic Agency): Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Αξελροντ (P. B. Akselrod) πρόλαβε για πολλά έτη τον Τρότσκυ στην υπεράσπιση της ιδέας της εβραϊκής μετανάστευσης στην Παλαιστίνη. Δείτε Deich, Yiden στο der Rusisher Revolutsie, 1:9.

{σελ. 206} Τον Ιούνιο του 1937 η κα Beba Idelson, μια γεννημένη ρωσοεβραϊα σοσιαλιστρια σιωνιστής ηγέτης στην Παλαιστίνη, επισκέφτηκε τον Τρότσκυ στο Μεξικό. Πρώτα συμμετείχε σε μια συνέντευξη τύπου στην κατοικία του Diego Rivera και είχε έπειτα μια μακροχρόνια συνομιλία με τον Τρότσκυ στο γραφείο του. Τα ακόλουθα είναι μερικές από τις αναμνήσεις εκείνης της συνομιλίας της:

Του είπα ποια ήμουν, και αυτά την εποχή που ήμουν εξορισμένη από τη Ρωσία ως σιωνίστρια-σοσιαλίστρια. Εάν ενδιαφέρονταν, θα του έλεγα για τη ζωή μας στην Παλαιστίνη. Ο Τρότσκυ σηκώθηκε επάνω από την καρέκλα του, μου ζήτησε να περιμένω για λίγο, και επέστρεψε σύντομα με τη σύζυγό του. Με σύστησε σε αυτή και μου ζήτησε να του τα πω όλα. Θέλησε να ξέρει για την Παλαιστίνη και ήταν ευτυχής να ακούσει μια αναφορά από ένα πρόσωπο που ζούσε εκεί.

Του μίλησα όχι όπως κάποιος μιλά σε έναν ξένο. Ένα συναίσθημα με συνόδευσε όλη την ώρα ότι ήταν Εβραίος, ένας περιπλανώμενος Εβραίος, χωρίς μια πατρίδα. Αυτό με έφερε πιο κοντά του, ξύπνησε μέσα μου την εμπιστοσύνη ότι η ιστορία μου απευθύνθηκε σε ένα άτομο που ήταν σε θέση να καταλάβει. Διέκοψα την ιστορία μου αρκετές φορές, ρωτώντας του εάν ήταν βέβαιος ότι είχε το χρόνο να με ακούσει, και με ώθησε για να συνεχίσω, σημείωσε μερικά σημεία, και άρχισε έπειτα να με ρωτά: Πόσοι Εβραίοι υπάρχουν στην Παλαιστίνη; Πού κατοικούν; Είναι μόνο στις πόλεις;

Υπέβαλε πολυάριθμες ερωτήσεις για τους kibbutzim (πλυθ. κιμπουτζ-κολλεκτίβες) και τη Histadrut. Είμαστε ικανοί να εργαστούμε με αρμονία με τους εργοδότες στα πλαίσια της σιωνιστικής οργάνωσης; Πώς φέρνουμε τους Εβραίους στην Παλαιστίνη και πώς αυτοί προσχωρούνε στο κόμμα μας; Πώς ανατρέφεται η νέα γενεά μας και ποια είναι η γλώσσα της; Μου ζήτησε να πω μερικές προτάσεις στα εβραϊκά και χαμογέλασε στον ήχο της γλώσσας. Έγραψε διάφορες λέξεις και σημείωσε κυρίως τα ονόματα των σιωνιστών ηγετών, των κομμάτων, του Histadrut, και τα διάφορα μέρη στην Παλαιστίνη. Παρουσίασε ενδιαφέρον σαν ήταν ένας άνθρωπος που άκουγε για μια άγνωστη χώρα, αλλά βρισκόμουν με την εντύπωση ότι το θέμα απορρόφησε τη σκέψη και την καρδιά του.

Η συνομιλία διάρκεσε σχεδόν τρεις ώρες. Αφού του είπα πώς παλεύαμε για την εβραϊκή μετανάστευση στη χώρα μας, και βυθίστηκε βαθειά στη σκέψη, τον ρώτησα: «Εδώ είναι μια χώρα που είναι έτοιμη να σας δεχτεί; Ίσως, και σεις επίσης, θα πάτε στην Παλαιστίνη;» Θεώρησα ότι ρίγος διέτρεξε τη σπονδυλική του στήλη. Απάντησε με μια ήρεμη ερώτηση: «Δεν θα φοβόσαστε να με δεχτείτε;» Του απάντησα: «Όχι, δεν θα φοβόμαστε, γιατί η ιδέα μας είναι ισχυρότερη από οποιοδήποτε φόβο οποιουδήποτε ατόμου, ακόμη και ενός ανθρώπου όπως εσύ.» Ο Τρότσκυ ήρθε σε μένα, πίεσε το χέρι μου, και είπε: «Σε ευχαριστώ. Πάει πολύ καιρός που είχα να νοιώσω τόσο καλά. Αλλά πρέπει να ξέρετε ότι έχω τους φίλους σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουμε αρνηθεί τις απόψεις μας,

{σελ. 207} ακόμα κι αν απορρίπτομαι από το Στάλιν και τους Oprichniks του [αυτή είναι η έκφραση του Τρότσκυ, που αναφέρεται στα ειδικά σώματα που δημιούργησε ο Ιβάν ο τρομερός να παλέψει την προδοσία που καθιέρωσαν βασίλειο τρόμου]. Έχω φίλους, και εκείνοι διώκονται επίσης.» Του είπα ότι οι διωγμένοι φίλοι του έζησαν στις χώρες τους, ενώ αυτός δεν είχε καμία χώρα για να καταφύγει, γιατί ήταν Εβραίος. Ο Τρότσκυ συναίνεσε καταφατικά.

Είχαμε το μεσημεριανό γεύμα από κοινού. Η σύζυγός του δεν παρουσίασε κανένα ενδιαφέρον για τη συνομιλία μας. Κατά διαστήματα του απηύθυνε ερωτήσεις, αλλά θα ανέβαλλε την απάντησή του και θα γύριζε έπειτα σε μένα με περαιτέρω ερωτήσεις για τα θέματα σχετικά με την Παλαιστίνη. Ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τις σχέσεις μας με τους άραβες γείτονές μας. Με ρώτησε εάν υπήρχαν κομμουνιστές στην Παλαιστίνη, και γιατί δεν πήγαν στη Ρωσία αντί να παραμείνουν σε μια σιωνιστική χώρα. Θέλησε επίσης να ξέρει εάν το κομμουνιστικό κόμμα ήταν νόμιμο, μεγάλο ή μικρό. Όταν του είπα ότι οι κομμουνιστές δεν ήταν μεταξύ των δημιουργών των kibbutzim («κοινότητες,» όπως τις αποκάλεσε ο Τρότσκυ), γέλασε, σχολιάζοντας: «Δεν έχουν ούτε στη Ρωσία, από αυτό.» Ενδιαφέρθηκε πολύ για τη θέση των γυναικών στην Παλαιστίνη, και υπέβαλε επίσης μια προσωπική ερώτηση – πώς είχα φθάσει στο Μεξικό και ποια ήταν η φύση της αποστολής μου. Μου έδειξε τη βιβλιοθήκη του, η οποία γέμιζε μια μεγάλη αίθουσα, αποτελούμενη από βιβλία σε διάφορες γλώσσες. Συνειδητοποίησα πόσο πνευματικά προσκολλημένος ήταν σε αυτήν την μοναδική δική του απόκτηση στην εξορία. Τον ρώτησα: «Εάν υποχρεωνόσαστε να αποχωρήσετε από το Μεξικό – τι θα κάνατε με αυτήν την βιβλιοθήκη: ίσως θα την μεταφέρατε στην Παλαιστίνη;»

Όταν ανανεώσαμε τη συνομιλία μας μετά από το γεύμα, άκουσε προσεκτικά αυτό που του είπα για την πολιτιστική εργασία που συνεχίζεται στη χώρα μας, για τις βιβλιοθήκες σε κάθε και όλους τους εποικισμούς, για την εθνική βιβλιοθήκη στην Ιερουσαλήμ, για τον εβραϊκό Τύπο. Δεν μπορώ πλέον να θυμηθώ όλες τις ερωτήσεις του, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο προσεκτικά άκουσε αυτό που του είπα για τα παιδιά μας, τους sabras, και την αγάπη της πατρίδας τους. Παρατήρησα ότι οι λέξεις μου διαπερνούσαν βαθιά την καρδιά του, ότι ήταν ευτυχής να ακούσει για έναν κόσμο από τον οποίο είχε χωριστεί. Αισθάνθηκα ότι άκουγε όχι όπως ένα άτομο που τοποθετήθηκε πάνω από οποιαδήποτε υπηκοότητα, και ότι η μεγάλη ιδέα μας αντήχησε στην καρδιά του.

Στο τέλος της συνομιλίας μας ο Τρότσκυ μου ζήτησε να μην δημοσιοποιήσω το γεγονός της συνάντησής μας και του περιεχομένου της: «Αφήστε το θέμα να παραμείνει μεταξύ μας. Ο κόσμος δεν θα καταλάβει. Οι άνθρωποι θα επιδιώξουν σε αυτό, επίσης, τους λόγους για να με κατηγορήσουν ότι καλλιεργώ παράξενες απόψεις, και ίσως ακόμη και συμπάθεια για το Σιωνισμό.» Του υποσχέθηκα αυτό και κράτησα την υπόσχεσή μου για δεκαεννέα έτη.

{τέλος αποσπάσματος }

Περισσότερα για τον Νεντάβα στο nedava.html.

https://filopatria.wordpress.com