Trevor Phillips: Την ημέρα που κατηγορήθηκα ότι είμαι ρατσιστής

Την ημέρα που κατηγορήθηκα ότι είμαι ρατσιστής, ήξερα ότι η πολιτική ορθότητα είχε τρελαθεί

Trevor Phillips (για την Daily Mail)

Πριν από λίγες εβδομάδες, έκανα την παρατήρηση ότι το εικονικό στάτους του Μπαράκ Ομπάμα ως πρώτου Αφρο-Αμερικανού Προέδρου των ΗΠΑ δεν πρέπει να επισκιάζει το μικτό πολιτικό του ιστορικό.

Γι' αυτό, κατηγορήθηκα από έναν σχολιαστή του Radio 4 ότι πλασάρω μια «ρατσιστική αφήγηση».

Ως μαύρος άνδρας και πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα σκεφτόσασταν ότι θα ήμουν έκπληκτος να αντιμετωπίσω μια κατηγορία ρατσισμού – αλλά δεν ήμουν.

Γιατί σε μια εποχή που η χώρα αυτή φωνάζει για ειλικρινή συζήτηση για θέματα όπως η φυλή και η σεξουαλικότητα, η συζήτηση κλείνει επειδή εκείνοι που βρίσκουν προσβολή σε κάθε τι φωνάζουν «ρατσιστικό» ή «σεξιστικό».

Το αποτέλεσμα – είναι ότι η πολιτική και πολιτιστική μας ελίτ φαίνεται ανίκανη να μιλήσει ξεκάθαρα για πράγματα που αφορούν πολλούς πολίτες.

Ενώ οι κυβερνήτες μας φαίνεται να έχουν όλη την ώρα του κόσμου για να συζητήσουν ποιός θα πρέπει να χρησιμοποιεί ποιά τουαλέτα (με κάθε σεβασμό στο λόμπι των τρανσέξουαλ), απορρίπτουν τις ανησυχίες σχετικά με υπερπλήρη σχολεία ή ιατρεία απλώς ως μια φανατική απέχθεια των μεταναστών.

Πώς έχει έρθει αυτό;

Πριν από σαράντα χρόνια, οι πολιτικές «ταυτότητας» ήταν για την προσπάθεια να σταματήσουν τις διακρίσεις. Οδήγησαν σε επαναστατική νομοθεσία σχετικά με το φύλο, την αναπηρία και τη φυλή.

Όμως, πρόσφατα, η αναγνώριση της διαφορετικότητας έχει εξελιχθεί σε μια καρκινική πολιτιστική τυραννία που εμποδίζει τον ανοικτό διάλογο.

Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, έχει εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά.

Οι προσπάθειες να κρατηθούν οι πραγματικοί ρατσιστές εκτός πανεπιστημίου έχουν διαστρεβλωθεί και επιβάλλονται απαγορεύσεις, για παράδειγμα, ομιλητές με ντεμοντέ απόψεις σχετικά με τους τρανσέξουαλ.

Άκακοι ακαδημαϊκοί πέφτουν θηράματα επίσης

Οι λογικοί άνθρωποι είναι συγκλονισμένοι από τον τρόπο που ο Νομπελίστας Sir Tim Hunt κυνηγήθηκε από τη θέση του στο University College του Λονδίνου για ένα αδύναμο αστείο για τις γυναίκες που κλαίνε στα εργαστήρια.

Δύσκολα περνάει μια ημέρα στις πανεπιστημιουπόλεις χωρίς απαίτηση να αφαιρεθεί ένα άγαλμα ή για ”ασφαλείς χώρους”, όπου ευαίσθητοι μαθητές μπορούν να προστατεύονται από την ισχυρή θέα μιας πολιτιστικής συζήτησης ή σεξουαλικής βίας σε ένα κλασικό λογοτεχνικό κείμενο.

Αλλά πώς ένα νεαρό άτομο να καταλάβει πόσο πολύτιμες είναι οι ελευθερίες που απολαμβάνουμε σήμερα χωρίς να μάθει πως ήταν ο κόσμος πριν από αυτούς;

Δε θα πρέπει να πω στα παιδιά μου για την αγωνία και τον αγώνα για την απελευθέρωση των δικών τους προγόνων, που ήταν κάποτε σκλάβοι στις φυτείες ζάχαρης;

Δυστυχώς, αυτή η άρνηση να συσχετιστούν με τις δύσκολες πραγματικότητες της ζωής δεν περιορίζεται στην ακαδημαϊκή κοινότητα.

Δεν υπάρχει κρησφύγετο από την αστυνομία λόγου, ακόμη και αν ανήκετε σε μια «ευάλωτη» ομάδα.

Πριν από δέκα χρόνια, είπα ότι το Notting Hill Carnival είχε γίνει ένα διεθνές γεγονός και ξεπέρασε τις ρίζες του στη Δυτική ινδιάνικη κοινότητα – μετά βίας μια βαθιά προκλητική παρατήρηση.

Σε απάντηση, ο τότε Δήμαρχος του Λονδίνου, Κεν Λίβινγκστον, αποφάνθηκε ότι είχα γίνει τόσο της Δεξιάς που πραγματικά ανήκα στο Βρετανικό Εθνικό Κόμμα.

Μερικές φορές οι πιέσεις να είναι συμμορφωθείς είναι λεπτές και ύπουλες, αλλά όχι λιγότερο δυνατές.

Το 2009, αρκετοί βουλευτές του Εργατικού κόμματος, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων υπουργών, έκαναν μια ιδιωτική εκστρατεία για να βάλουν τον πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν να με απολύσει από πρόεδρο της Επιτροπής Ισότητας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΙΣΔΑ).

Η κύρια αμαρτία μου, νομίζω, ήταν να υποστηρίξω το διορισμό ενός κορυφαίου μαύρου ευαγγελικού Χριστιανού.

Νόμιζα ότι οι χιλιάδες μαύροι και Ασιάτες Χριστιανοί που αναβιώνουν τις εκκλησίες μας θα πρέπει να εκπροσωπούνται.

Αλλά συμβαίνει πολλοί από αυτούς τους ευαγγελιστές να έχουν μια αμυδρή άποψη της ομοφυλοφιλίας. Δεν συμφωνώ μαζί τους, αλλά ένιωσα ότι η ΕΙΣΔΑ έπρεπε να σέβεται και να αντανακλά όλες τις απόψεις.

Ορισμένοι υπουργοί της κυβέρνησης είδαν τα πράγματα διαφορετικά. Ήθελαν επίσης να δούν έναν μαύρο επίτροπο να διορίζεται – αλλά μόνο κάποιος του οποίου οι απόψεις απηχούν τις δικές τους με κάθε τρόπο.

Χωρίς την παρέμβαση του Harriet Harman, ο Μπράουν θα με είχε πιθανότατα απολύσει

Ωστόσο, προσπαθώντας να κατευνάσουν τα ειδικά συμφέροντα, ακόμα και καλοπροαίρετοι «πολεμιστές της ισότητας», αφήνουν τον εαυτό τους ανοιχτό στην κατηγορία ότι εκτιμούν τη διαφορετικότητα μόνο εφ ‘όσον αυτή εξυπηρετεί τον πολιτικό τους σκοπό.

Πάρτε την πρόσφατη απόφαση του John Bercow, Πρόεδρο της Βουλής των Κοινοτήτων, να προσπαθήσει να απαγορεύσει τον Πρόεδρο Τραμπ από την ομιλία στο παλάτι του Westminster, λόγω της υποτιθέμενης ισλαμοφοβίας του.

Δεν υπάρχει συστηματική δίωξη των Αμερικανών μουσουλμάνων από τη δική τους κυβέρνηση, αλλά σε άλλες χώρες οι μουσουλμάνοι φοβούνται για τη ζωή τους.

Οι Ουιγούροι μουσουλμάνοι στην Κίνα απαγορεύονται στην άσκηση της θρησκείας τους, εάν είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

Στη Μιανμάρ, χιλιάδες μουσουλμάνοι έχουν διαφύγει στο εξωτερικό για να ξεφύγουν από τον βιασμό και τη δολοφονία στα χέρια της βουδιστικής πλειοψηφίας της χώρας.

Και το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας διέταξε μια έρευνα σχετικά για τη συνενοχή του πρωθυπουργού Narendhra Modi στις ταραχές του 2002 στο Gujarat στις οποίες περισσότεροι από 700 μουσουλμάνοι έχασαν τη ζωή τους.

Ωστόσο ο πρόεδρος της Κίνας Xi Jinping, ο ηγέτης της Μιανμάρ Aung San Suu Kyi και ο Modi της Ινδίας έχουν όλοι λάβει την τιμή να μιλήσουν και στα δύο σώματα του Κοινοβουλίου.

Η νέα τυραννία απειλεί επίσης τη μελέτη του τι κάνει πραγματικά τον κόσμο να έχει πρόβλημα, έστω και αν η έρευνα μπορεί να βοηθήσει στη μείωση της ανισότητας.

Για παράδειγμα, δεν έχουμε ακόμα καμία εξήγηση για την εκπληκτική ακαδημαϊκή επιτυχία των μαθητών της κινεζικής πολιτιστικής κληρονομιάς σε όλο τον δυτικό κόσμο.

Στις προσπάθειές μου για την προώθηση της εν λόγω έρευνας αντιστάθηκαν ακαδημαϊκοί, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι θα μειώσω τις άλλες εθνοτικές ομάδες.

Οι πραγματικοί χαμένοι σε αυτή την άρνηση για την αντιμετώπιση των ζητημάτων φυλής και φύλου ειλικρινά είναι, κατά ειρωνεία της τύχης, οι γυναίκες και οι εθνοτικές μειονότητες.

Το think-tank των ηγετών μιας επιχείρησης, του Κέντρου Καινοτομίας Ταλέντου, διαπίστωσε ότι πολλές γυναίκες και μειονοτικά στελέχη στις ΗΠΑ παραπονέθηκαν ότι τα αφεντικά τους φοβούνταν πάρα πολύ μη κατηγορηθούν για ρατσισμό ή σεξισμό αν τους μιλήσουν με ειλικρίνεια για τις επιδόσεις τους.

Ανακάλυψαν ότι αποτύγχαναν επαγγελματικά μόνο όταν απολύθηκαν.

Η υπερευαισθησία σχετικά με την προσβολή των μειονοτήτων μας έχει επίσης σταματήσει από το να έχουμε μια καλλιεργημένη συζήτηση για τη μετανάστευση.

Την περασμένη εβδομάδα, ο Τόνι Μπλερ, στην ομιλία του για το Brexit, δήλωσε ότι «η μετανάστευση είναι το θέμα». Όποια και αν είναι η γνώμη σας για τον ίδιο, οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι είχε δίκιο γι' αυτό.

Ωστόσο, από τον περασμένο Ιούνιο οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν προσπαθήσει να προσποιηθούν ότι η ψηφοφορία για το Brexit είχε λίγο να κάνει με την πολιτιστική επίδραση της μετανάστευσης.

Η Δεξιά φοβάται μην ακουστούν σαν ρατσιστές, η Αριστερά δεν θα το συζητήσει ο εορτασμός τους της πολυπολιτισμικότητας ως ευλογία τους κάνει να φαίνονται μητροπολιτικοί ελιτιστές.

Και όταν συμβατικοί πολιτικοί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα, τα κάνουν θάλασσα.

Ο ατυχής Ολλανδός πρωθυπουργός Mark Rutte, κάλεσε πρόσφατα τους ολλανδούς μουσουλμάνους να «είναι φυσιολογικοί ή να φύγουν». Και αυτός οδηγεί κάτι που περιγράφει τον εαυτό του ως το Φιλελεύθερο Κόμμα!

Μια εφημερίδα της Αριστεράς έχει καταγγείλει την τηλεταινία μου για την πολιτική ορθότητα ως «άχρηστη». Άχρηστη για ποιόν, αναρωτιέμαι;

Έχει τρελαθεί η Πολιτική Ορθότητα;

http://www.dailymail.co.uk/